Pistolety

Pistolet to broń krótka zasilana nabojem pistoletowym przeznaczona do walki na niewielkie odległości. Obecnie najbardziej popularne są pistolety samopowtarzalne, pistolety powtarzalne nie zdobyły zbyt dużej popularności ze względu na niewielką szybkostrzelność praktyczną, natomiast pistolety automatyczne zyskały popularności ze względu na duży odrzut podczas strzelania seriami. Najbardziej popularne naboje pistoletowe to 9x19mm Parabellum, .40SW oraz 11,43x22mm (.45 ACP). Pistolety zazwyczaj zasilane są z magazynków pudełkowych umieszczonych w chwycie, starsze pistolety wyposażone były w magazynki jednorzędowe o dość niewielkiej pojemności (około 8 naboi), nowsze konstrukcje bardzo często wyposażone są w magazynki dwurzędowe o znacznie większej pojemności (nawet 17 nabojowe). Pistolety zasilane słabymi nabojami zazwyczaj działają na zasadzie odrzutu zamka swobodnego (np. Walther PPK), natomiast pistolety zasilane dość silnymi nabojami zazwyczaj działają na zasadzie krótkiego odrzutu lufy (np. Colt M1911). Zdarzają się oczywiście wyjątki, przykładowo pistolet VP 70 zasilany dość silnym nabojem 9x19mm Parabellum działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Starsze pistolety zazwyczaj wyposażone są w mechanizm spustowy bez samonapinania (SA), nowsze bardzo często posiadają mechanizm spustowy z samonapinaniem (DA), wyłącznym samonapinaniem (DAO) lub wyłącznym częściowym samonapinaniem (semi DAO). Obecnie wśród pistoletów bardzo dużą popularnością cieszą się "cudowne dziewiątki" (wondernines). Pistolety określane tym mianem zasilane są nabojem 9x19mm Parabellum, posiadają dwurzędowe magazynki oraz mechanizm spustowy z samonapinaniem (DA), wyłącznym samonapinaniem (DAO), lub wyłącznym częściowym samonapinaniem (semi DAO). Obecnie pistolety prawie całkowicie wyparły rewolwery. Największa zaleta rewolweru nad pistoletem to możliwość bezproblemowego oddania następnego strzału w przypadku niewypału. Pistolety charakteryzują się jednak znacznie większą szybkostrzelnością praktyczną.

Broń bez pozwolenia w Polsce

Pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku kilku rodzajów broni i przedmiotów do samoobrony traktowanych jako broń, które poniżej pokrótce przedstawiamy.

Oto prawne przepisy, regulujące omawiane kwestie:

Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 1999 r. Nr 53, póz. 549).

Ustawą z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz zmianie ustawy o Biurze Ochrony Rządu (Dz. U. z 2003 r. Nr 52. póz. 451).

Ustawa z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym i policyjnym (Dz. L. z 2001 r. Nr 61. póz. 679).

Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych broni i amunicji, oraz rodzajów brom odpowiadającej celom, w których może być wydane pozwolenie na broń (Dz. U. ź 2000 r. Nr 19. póz. 240).

Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 kwietnia 2000 r. w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji (Dz. U. z 2000 r. Nr 27,póz.343).

Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji i dnia 4 października 2001 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych broni i amunicji, oraz rodzajów broni odpowiadającej celom, w których może być wydane pozwolenie na broń (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, póz. 1295).

Artykuł 11 Ustawy o broni i amunicji powiada, że pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku:

„Posiadania broni palnej wytworzonej przed 1850 rokiem, lub replikę tej broni."
Powyższe zdanie jest dosłownym cytatem z ustawy, przedziwna gramatyka - powinno chyba być ..repliki" - nie przesłania jednak jego sensu. Do obowiązującego jeszcze pod rządami poprzedniej ustawy o broni, czyli od roku 1961. dopuszczenia posiadania oryginalnej broni sprzed 1850 roku dodano logicznie uzasadnione rozszerzenie na współcześnie wykonane repliki takiej broni. Z zapisu tego wynika, że kluczowe znaczenie ma data wytworzenia pierwowzoru repliki, Logika podpowiada, aby za nią uznawać datę wytworzenia pierwszego egzemplarza danego typu broni. Mógł być on wytwarzany przez wiele lat. na przykład rewolwery Colt Model Dragoon były produkowane od 1847 roku przez lat prawie 20. Kupując w polskim sklepie mamy małe ryzyko nabycia broni zbyt młodej, bo sklep nie będzie ryzykować utraty koncesji i dokładnie sprawdzi, co sprzedaje. Ale kupowanie za granicą może być pułapką - w wielu krajach są inne regulacje, na przykład każda broń czarnoprochowa jest w wolnej sprzedaży. Współczesne konstrukcje, na przykład myśliwskie karabiny czarnoprochowe w układzie in-line. nie mają nic wspólnego z bronią historyczną, a mimo to w niektórych krajach są dopuszczone do stosowania w łowiectwie oraz w sporcie i masowo produkowane.

Polska ustawa nie mówi nic na temat systemu broni ani jej kalibru, więc jeśli chcemy mieć strzelającą repliką XIX-wiecznej armaty, możemy bez przeszkód ustawić ją sobie w ogródku. Posiadaczom replik odradzamy jednak instalowanie na swojej broni laserowych wskaźników celu. noktowizorów i tłumików dźwięku, gdyż replika stanie się wtedy zakazaną prawem ..bronią szczególnie niebezpieczną".

„Posiadania broni alarmowej o kalibrze do 6 mm."
W ustawie z 1999 roku w mieniono jedynie bliżej nieokreśloną „broń alarmową i sygnałową", ale nowelizacja ustawy z roku 2002 sprecyzowała, że:
..Bronią palną alarmową jest urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów powstających na skutek spalania materiału miotającego wywołuje efekt akustyczny, a wystrzelona z lufy lub elementu ją zastępującego substancja razi cel na odleglość nie większą niż l metr."

Nie wiadomo o jakim „celu" oraz ,jażeniu" mówi ta definicja w kontekście broni alarmowej. Trudno także określić co należy rozumieć przez kaliber takiej broni, czy chodzi w tym wypadku o średnice dna łuski, średnicę wierzchołka łuski, czy średnice komory nabojowej? Kaliber broni to bowiem średnica przewodu lufy, a „broń alarmowa" może w ogóle nie mieć lufy, albo mieć nieprzelotową atrapę lufy. Co wtedy? Cały ten przepis jest wyjątkowo, nawet jak na polskie prawodawstwo, niejasny i pozostawiający pole do różnorodnych interpretacji.

„Posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego."
Dowolne ręczne miotacze gazu obezwładniającego są dopuszczone do posiadania i używania bez pozwoleń, trzeba tylko zwracać uwagę na dwie sprawy: po pierwsze miotacz musi być „ręczny" czyli na pewno nie stacjonarny, przymocowany na stałe do np. budynku lub samochodu, oraz gaz musi być „obezwładniający". Na pytanie czy gaz łzawiący to gaz obezwładniający nie ma jednoznacznej odpowiedzi, to kolejny źle napisany przepis ustawy.

„Posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób przy pomocy energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nie przekraczającej 10 mA."

Tym razem przepis jest wyjątkowo klarowny - możemy posiadać bez pozwoleń Dowolne urządzenie służące do obezwładniania ludzi przy pomocy prądu elektrycznego, byleby spełniony został warunek średniej wartości prądu w obwodzie nie większej niż 10 mA. Jeżeli więc nie chcemy narażać się na jakiekolwiek problemy interpretacyjne, najbezpieczniej jest zaopatrzyć się właśnie w tak zwany „paralizator", oczywiście tylko pochodzący od oficjalnego importera i zaopatrzony w odpowiedni certyfikat potwierdzający owe 10 mA.

UWAGA! Dwie następne kategorie broni wymagają zarejestrowania zakupu na odpowiedniej komendzie policji; po przedstawieniu wymaganych dokumentów policja obligatoryjnie rejestruje taką broń.

„Posiadania broni palnej pozbawionej cech użytkowych."
Nowelizacja ustawy gros miejsca poświęca na przepisy dotyczące pozbawiania broni cech użytkowych. Zdaniem naszej redakcji przepis ten będzie martwy – proponowany tryb pozbawiania tych cech jest bardzo kosztowny, co sprawi, że wykastrowana broń będzie absurdalnie droga. Taką broń rejestruje się w wojewódzkiej komendzie policji w ciągu 5 dni od kupienia na podstawie dowodu zakupu, po przedstawieniu potwierdzenia pozbawienia cech użytkowych przez uprawnioną jednostkę, fakt rejestracji potwierdza się w karcie rejestracyjnej. Zęby zarejestrować broń do dekoracji wystarczy mieć ukończone 18 lat. Przepisy dotyczące takiej broni wejdą w życie po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej w maju 2004 r.

„Posiadania broni pneumatycznej."
Broń pneumatyczna według ustawy to taka wiatrówka, która jest zdolna do wystrzeliwania pocisku i lufy lub elementu ją zastępującego, i przez to rażenia celów na odległość, a energia kinetyczna pocisku opuszczającego lufę lub element ją zastępujący przekracza 17 J. Rejestruje się ją w powiatowej komendzie policji w ciągu 5 dni od kupienia na podstawie dowodu zakupu, po przedstawieniu orzeczeń stwierdzających brak przeciwwskazań do dysponowania bronią wydanych przez upoważnionego lekarza i psychologa, oraz informacji z Krajowego Rejestru Karnego że nie było się skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciw życiu, zdrowiu i mieniu. Żeby zarejestrować broń pneumatyczną trzeba mieć ukończone 18 lat. fakt rejestracji potwierdza się w karcie rejestracyjnej broni.

Osoby posiadające wcześniej zakupioną broń pneumatyczną, do końca 2004 roku mogą ją zarejestrować bez przedstawiania dowodu zakupu. Warto przy okazji zaznaczyć, że ..rozporządzenie w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych broni i amunicji, oraz rodzajów broni odpowiadającej celom, w których może być wydane pozwolenie na broń" jest w chwili obecnej w sporej swej częs'ci zupełnie absurdalne, gdyż pracowicie opisuje rodzaje broni pneumatycznej dostępnej na pozwolenie na broń sportową, podczas gdy broń pneumatyczna nie wymaga od l stycznia bieżącego roku pozwoleń. Ktoś 'cos' przeoczył...

Należy zwrócić uwagę na to, że przepisy dotyczące prawidłowego przechowywaniu broni (czyli uniemożliwiającego dostęp osób nieuprawnionych, poprzez zamknięcie w szafie metalowej wyposażonej w atestowane zamki albo w metalowej kasecie przytwierdzonej trwale do budynku) dotyczą tylko osób, które mają broń na pozwolenie [art. 10 ust. 3 oraz art. 32 Ustawy o broni i amunicji w połączeniu z § l pkt 2 rozporządzenia z 3 kwietnia 2000 r.]. To samo odnosi się także do noszenia broni - strzelające repliki wolno dowolnie przenosić i dowolnie przechowywać. My zalecamy jednak staranną troskę przy przechowywaniu tego typu broni, gdyż nie powinna ona znaleźć się w rękach osób postronnych, ani małoletnich dzieci bez nadzoru rodziców. Sprzedaż wszelkiej broni, również tej na którą nie potrzeba pozwolenia, odbywa się poprzez koncesjonowane sklepy. Żadnej broni nie wolno sprzedawać osobom niepełnoletnim [art. 31 pkt 2 Ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym i policyjnym].

Przypominamy, że wiatrówki o energii kinetycznej wylatującego pocisku do 17 J nie są bronią i w związku z tym nie są objęte regulacjami wspomnianych na wstępie ustaw i rozporządzeń! Bronią nie są także łuki. proce, oszczepy, noże. Miecze, szable, a także dzidy, maczugi, bumerangi i inne równie atrakcyjne sprzęty. Choć już na przykład kusze cięciwowe są bronią, na którą wymaga się pozwolenia. Krętymi ścieżkami chadzają myśli naszych prawodawców...

Źródło: wp.pl

Wiatrówka Air-Arms S400 MPR

Wiatrówki firmy Air Arms znane są na polskim rynku od kilku lat. Zdobyły sobie na nim popularność wraz z rozwojem pneumatycznego strzelectwa terenowego, czyli Fieid Target. Ta bardzo specyficzna grupa strzelań rozwinęła się w Wielkiej Brytanii po tym, jak władze w drakoński sposób ograniczyły prawo obywateli do posiadania broni palnej. W Polsce co prawda pozwolenie na broń palną do celów sportowych można zdobyć, ale jest to droga przez mękę i tylko dla niektórych kończy się sukcesem, więc wielu miłośników strzelectwa wybiera FT.

Posiadanie potrzebnego do tej zabawy sprzętu nie wymaga ani pozwoleń, ani rejestracji. FT to strzelania bardzo specyficzne, rządzące się oryginalnymi regułami, niektóre wymagane tam umiejętności są zupełnie nieprzydatne w klasycznych konkurencjach strzeleckich, bardzo istotny jest też czynnik sprzętowy, ale nie to jest najważniejsze. Liczy się przede wszystkim to, że dzięki FT, zarówno w wydaniu czysto rekreacyjnym, jak i sportowym liczne grono ludzi może realizować swoją pasję, poznawać zasady strzelania i bezpiecznego posługiwania się wiatrówkami.

OPIS KONSTRUKCJI

Air Arms S400 BFR-FT to odmiana popularnej wiatrówki S400, znanej w wersji karabinowej Ciassic i karabinkowej Carbine. Podobnie jak większość wiatrówek rekreacyjnych i field-targetowych średniej klasy dotychczasowe wersje wykonane były w stylu „myśliwskim", określenie to dotyczy oczywiście jedynie osady, bo cala reszta ze sztucerem nie ma wiele wspólnego.
S400 MPR to odmiana wybitnie usportowiona, a od klasycznego S400 różni się właśnie osadą. Nie przypomina ona osady sztucera, tylko karabinu sportowego i jest identyczna jak łoże w innej odmianie S400 przystosowanej do klasycznych strzelań według wymagań ISSF. Ma typowo sportowy pionowy chwyt pistoletowy, regulowaną w pionie i w poziomie bakę oraz regulowaną stopkę kolby. Zwłaszcza regulowana baka jest bardzo przydatna, bowiem można ją ustawić w zależności od zastosowanej lunety celowniczej, podstawy pod lunetę i indywidualnych wymagań strzelca.

Typowo sportowe jest też łoże pod lufą. Jest płaskie od spodu, co znakomicie ułatwia strzelanie z różnego rodzaju podstawek. Ma też gniazda do przymocowania grzybka, elementu bardzo przydatnego i dozwolonego w niektórych odmianach pneumatycznego strzelectwa terenowego.
Karabinek ma też w dolnej części loża szynę, do której można zamontować na przykład pas. Pasa stabilizującego co prawda nie stosuje MC ani w FT, ani w strzelaniu stojąc według przepisów ISSF. ale pamiętajmy, ze np. w USA strzela się konkurencję karabin pneumatyczny w trzech postawach, gdzie pas jest już potrzebny. Osada ma więc charakter sportowy, ale wydaje się, że jest to model sportowy uniwersalny dostosowany do różnych konkurencji i różnych odbiorców.

S400 MPR ma lufę o długości 395 mm, czyli taką jak S400 Carbine, różni się jednak jej zakończeniem. Na wylocie lufy zamontowano bowiem polepszający skupienie separator, urządzenie znane z klasycznych wyczynowych karabinów i pistoletów pneumatycznych. Pod lufą mamy charakterystyczny dla wszystkich wiatrówek PCP zbiornik na sprężone powietrze. W dolnej części łoża znajduje się manometr pokazujący aktualne ciśnienie w zbiorniku.

Podobnie jak w klasycznym modelu S400 spust jest regulowany, ustawić można zarówno drogę, jak i siłę oporu spustu. W przeciwieństwie do modelu podstawowego mamy dodatkową regulację położenia samego języka spustowego, który można podnieść lub opuścić, oraz przekręcić nieco na bok. Spust działa idealnie, nie jest to zresztą jedyny tak funkcjonujący element broni. Śrut ląduje się do lufy po obróceniu i odciągnięciu dźwigienki, która jednocześnie napina bijnik.

Jak przystało na broń typowo sportową S400 MPR nie ma bezpiecznika, elementu zupełnie nieprzydatnego w sytuacji gdy ładujemy karabinek wyłącznie na stanowisku strzeleckim, a schodzimy ze stanowiska z karabinkiem rozładowanym.
Na bloku zamkowym wiatrówki wykonana jest typowa szyna o szerokości 11 mm, służąca do zamontowania celownika optycznego.
Na karabinku miałem zamontowany celownik optyczny Hawke AX 6-18x44 AO, który doskonale sprawdził się pod- czas testu. Zamontowanie lunety na pod- stawie również firmy Hawke i przystrzelanie było szybkie i nie sprawiło żadnych problemów.

WRAŻENIA ZE STRZELANIA

Wiatrówki S400 znane są ze swej dobrej celności i mój krótki test jednoznacznie to potwierdził. Pierwszą część testu było strzelanie z pozycji siedzącej, karabinek oparty na worku z fasolą. Pozycja niestety nie była idealna, gdyż niedoskonałości improwizowanego stołu, z którego strzelałem powodowały, że prawy łokieć nie mógł być oparty i wisiał w powietrzu. Nie pogorszyło to jednak efektów strzelania w sposób istotny.

Samo strzelanie z S400 MPR jest niezwykle przyjemne i pozbawione jakichkolwiek efektów „ubocznych", poza niegłośnym hukiem. Wiatrówki PCP wbrew potocznemu określeniu wcale nie są „bezodrzutowe", ale ich odrzut jest tak minimalny, że zupełnie niewyczuwalny. W momencie strzału broń pozostaje nieruchoma, a obraz celu w lunecie pozostaje nieporuszony, co przy większych odległościach strzału pozwala obserwować lecącą śrucinę, zjawisko zupełnie nieznane przy strzelaniu z broni palnej.
Spust MPR działa bez najmniejszych zastrzeżeń, można go porównać z urządzeniami najlepszych światowych potentatów. Strzelałem z przypadkowo dobranego śrutu Air Arms Diabolo Fieid o masie 0,547 grama, który okazał się nienajlepszy przy większych odległościach. Rozrzut mierzyłem według zewnętrznych krawędzi serii pięciu przestrzelin. Na odległości 10 m średni rozrzut pionowy z trzech serii wy- niósł 7 mm, a poziomy 6 mm. Zaskakująco dobry był też rozrzut na odległości 25 m, gdzie wyniósł 8x6 mm. Wyraźnie gorzej było już na 35 m - 14 x 10 mm. Na największej testowanej odległości 45 m śruciny ułożyły się w prostokącie o wymiarach 12x16 mm. Pojawiający się momentami wiatr z pewnością miał swój udział w efektach strzelania, ale nie zakłócił ich istotnie.
Analiza wyników pozwoliła zaryzykować twierdzenie, że S400 sam z siebie nie jest w stanie spudłować celów stosowanych podczas zawodów FT i HFT. Przypomnijmy, że maksymalny dopuszczalny dystans dla celu o polu trafienia o średnicy 15 mm to 20 m, 25 mm - 35 m, 40 mm - 50 m. Wniosek z tego taki, że jeśli strzelec z MPR nie trafia na za- wodach, to jest niemal pewne, że to on popełnił błąd źle oceniając odległość i źle dobierając punkt celowania, nie uwzględniając poprawki na wiatr lub po prostu nie utrzymując statyki.
By sprawdzić, czy tak jest rozpocząłem drugą serię strzałów, tym razem do tarcz imitujących metalowe sylwetki z zaznaczonymi polami trafienia i nie z postawy z podpórką, tylko z charakterystycznej postawy siedzącej FT. Sylwetka z polem trafienia 15 mm ustawiona na 20 m, jest łatwym celem, każdy z kilku strzałów byt celny. Podobnie było z sylwetką o polu trafienia 25 mm stojącą na 35 m, choć tu momentami przeszkadzał pojawiający się momentami wiatr, ale większość serii, w tym ta pokazana na ilustracji była „czysta".

Na odległości 45 m ujawnił się problem w FT podstawowy. Choć odległość znałem dokładnie (na zawodach nie ma tak dobrze), to do tej odległości źle dobrałem punkt celo- wania i pierwszy strzał wylądował wyraź- nie pod celem o średnicy 40 mm. Potem nie było już problemów. Ocena celności testowanej wiatrówki może być jedynie superpochlebna.

Większą celność będą w stanie wykorzystać jedynie zawodnicy strzelający na bardzo wysokim poziomie, a w naszym kraju jest ich niewielu, najwyżej kilku. Pozostali zapewne będą mieli trudności z pełnym wykorzystaniem możliwości S400 MPR.

Zbiornik karabinka napełniałem zgodnie z instrukcją do ciśnienia 190 barów. By naładować zbiornik trzeba odkręcić osłonę jego zaworu, na który zakłada się końcówkę przewodu połączonego z butlą ciśnieniową lub pompką. Napełniony do 180 ba- rów zbiornik zapewnia oddanie około 80 stabilnych strzałów. Oznacza to, że nawet największe zawody FT można przejść bez potrzeby doładowywania zbiornika - czegóż chcieć więcej. Dla celów rekreacyjnych lub treningowych można z jednego zbiornika oddać nawet ponad sto strzałów bez drastycznego pogorszenia się balistyki.
Reasumując Air Arms S400 MPR to doskonały sprzęt. Zadowolić powinien zarówno miłośników sportowego strzelania FT i HFT jak i zwolenników strzelectwa rekreacyjnego.

Źródło: Magazyn o Broni Strzał, kwiecień 2007

Karabiny

Karabin: Jest indywidualną bronią palną z długą lufą, strzelającą nabojami karabinowymi lub pośrednimi. Długość lufy w karabinie wynosi od 50 do 90 kalibrów. Służy do zwalczania celów żywych, indywidualnych i zbiorowych, ogniem seryjnym na odległość do 200 m lub ogniem pojedyńczym na odległość do 400 m. Specjalistyczne karabiny wyborowe (precyzyjne) przystosowane są do rażenia celów na odległość do 1500 m. Współczesne karabiny są bronią automatyczną podwójnego działania, tzn. mogą prowadzić zarówno ogień pojedyńczy, jak i seryjny. Z tym jednak, że zasadniczym rodzajem ognia dla karabinów strzelających nabojami pośrednimi jest ogień krótkimi seriami, natomiast dla karabinów strzelających nabojami karabinowymi zasadniczy jest ogień pojedyńczy.

AK 47

Ak 47

To słynny Automat Kałasznikowa, standardowa broń piechoty dawnego Układu Warszawskiego. Niewiele nowego można o nim powiedzieć. Jest to jedna z najlepszych konstrukcji w swojej klasie w XX wieku. Nic nie dorównuje mu niezawodnością. Produkowano go prawie na całym świecie, prawdopodobnie jest to broń o największej liczbie wyprodukowanych egzemplarzy. AK47 dowiódł swojej wartości na polach walki całego świata. Istnieje wiele jego wersji, o różnych kalibrach, długościach lufy, itp.(a także wielu mniej lub bardziej udanych naśladownictw). Oryginalnie przystosowany był do naboju pośredniego 7,62 x 39 mm.

Karabinek AK, popularnie zwany kałasznikowem, w żadnych parametrach nie odbiega od innych broni w swej klasie, przewyższa je natomiast niezawodnością i wytrzymałością. Podczas II wojny światowej okazało się, że potrzebna jest broń strzelająca dalej niż pistolety maszynowe, a zarazem mniejsza i lżejsza od karabinu maszynowego. Niemcy skonstruowali MP43 Bergmana nazwaną sturmgewehr - karabin szturmowy. W czasie wojny tylko Amerykanom udało się przezbroić całą armię w taką broń. Rosjanie broń szturmową skonstruowali w 1947 roku, nazywała się AK47. Jej twórcą był Michaił Timofiejewicz Kałasznikow.

AK47 był częścią wyposażenia armii ZSRR i krajów Układu Warszawskiego oprócz CSRR. Produkuje się go także na licencji w Korei Północnej, Chinach, byłej Jugosławii. Fińska odmiana kałasznikowa nazywa się "Valmet", izraelska - "Galil". Na Bliskim Wschodzie AK47 używają Egipcjanie, Irakijczycy, Syryjczycy, Libijczycy, Palestyńczycy. Nie wiadomo dokładnie, ile kałasznikowów dotąd wyprodukowano. Zachodnie źródła szacują, że 30-50 milionów, konstruktor broni M. Kałasznikow ocenia że 55-70 milionów. Konkurent AK47, amerykański M16 wyprodukowany został w 6 milionach egzemparzy.

Broń ta jest wyjątkowo odporna na zanieczyszczenia i urazy mechaniczne. W czasie konkursu w 1947 roku załadowany automat moczono w błocie, wleczono w piasku i pyle, rzucano z wysokości na beton - broń nadal działała. Później była często modernizowana i używana w wielu konfliktach zbrojnych, wróżnych klimatach i warunkach atmosferycznych. Kałasznikow sprawdzał się w śniegach Syberii i w piachu pustyni Kara-Kum. Działał w temperaturze od -50 do +50 stopni C. AK47 można tygodniami trzymać w wodzie, a potem wyjąć i zacząć strzelać.

W początkowym okresie wojny w Wietnamie żołnierze amerykańscy rzucali do rowu swoje M16 i szukali zabitego Wietnamczyka aby odebrać mu kałasznikowa. M16 nie sprawdzał się w dżungli i dopiero zmodyfikowana wersja M16A1 poprawiła nieco sytuację. Karabin ten jest jednak do dzisiaj bronią strzelającą idealnie jedynie w idealnych warunkach.

Podczas wojny w Wietnamie Amerykanie po raz pierwszy użyli karabinów M16 o zmniejszonym kalibrze 5,56. Pocisk wystrzelony z tej broni ma prędkość początkową prawie 100m/s czyli prędkość pocisku wystrzelonego z armaty przeciwpancernej. Posiada przez to bardzo dużą energię kinetyczną. Po wniknięciu w ciało i przebyciu kilku centymetrów rozrywa się na kawałki, powodując kilkunastocentymetrową jamę pozbawioną tkanki. Odpowiedzią Michaiła Kałasznikowa był karabinek AK74 kal. 5,45. Pocisk wystrzelony z AK74 po wniknięciu w ciału zaczyna koziołkować. Większość drogi przebywa bokiem, powodując rozległe urazy nawet daleko od toru kuli. Rana wylotowa z przestrzelonego uda będzie miała 11 cm średnicy, z poszarpanymi brzegami przypominającymi gwiazdę.⁽¹⁾

Karabinek AK47 może przestrzelić:


• 7 mm pancerz z odległości 300 m
• hełm NATO-wski z odległości 900 m
• kamizelkę kuloodporną z odległości 600 m
• 30 cm przeszkodę z piasku z odległości 500 m
• 25 cm belkę drewnianą z odległości 500 m
• 15 cm mur z cegieł z dległości 100 m⁽²⁾

Dane techniczne:


• kaliber: 7,62 mm
• długość: 870 mm
• długość lufy: 415mm
• masa: 4,3 kg
• szybkostrzelność: 600 strz/min
• pojemność magazynka: 30
• zasięg skuteczny ok. 500m.

⁽¹⁾Por. J. Hugo-Bader Towarzysz karabin Gazeta wyborcza. Magazyn 1993 rok, nr 30.
⁽²⁾Por. J. Hugo-Bader Towarzysz Kałasznikow Gazeta wyborcza. Magazyn 1993 rok, nr 30.

FAMAS

Famas

FAMAS (Fusil Automatique de Manufacture d'Armes de St.Etienne) to konstrukcja francuska. Został przyjęty na uzbrojenie armii francuskiej w 1975 r. Jest doskonałym przykładem konstrukcji w układzie bull -pup. Strzela nabojem pośrednim 5,56 x 45 mm. Posiada składany dwójnóg, może być wyposażony także w bagnet oraz urządzenie umożliwiające miotanie granatów nasadkowych.

Dane techniczne:


• kaliber: 5,56 mm
• długość: 757 mm
• długość lufy: 488mm
• masa: 4,23 kg
• szybkostrzelność: 900 strz/min
• pojemność magazynka: 25
• zasięg skuteczny ok. 300m.

G36

G36

Nowe osiągnięcie firmy Heckler&Koch, G 36 jest modułowym systemem broni na amunicję 5.56x45mm NATO (.223 Remington). Broń ta jest niemal całkowicie skonstruowana z wytrzymałego, wzmacnianego włóknem węglowym materiału polimerowego. Wykorzystano w niej prosty, samoregulujący system odprowadzania gazu. Lufa G 36 jest wymienna. Dzięki temu z broni tej można utworzyć karabin, karabinek lub wersję erkaemową.⁽¹⁾

Na przełomie lat '80 i '90 Bundeswehra nie zdecydowała się na wprowadzenie G41 firmy Heckler & Koch do standardowego uzbrojenia. W 1990 roku H&K rozpoczął prace nad nową bronią. Podstawową wersją miał być karabin szturmowy, wyróżniający się małą masą, niskimi kosztami produkcji i konwencjonalną konstrukcją. Do klasycznych rozwiązań dodano współczesne osiągnięcia technologii i ergonomii. Nowa broń została przyjęta do uzbrojenia Bundeswehry w 1995 roku jako G36. Jest ona produkowana w trzech podstawowych wariantach. Wszystkie mają taką samą komorę zamkową, kolbę, zamek i suwadło. Różnią się jedynie lufami i nakładkami.

W G36 szeroko zastosowano materiały syntetyczne. Jest to drugi po Steyer AUG produkowany seryjnie karabin samoczynny z plastikową komorą zamkową. Metalowe są: lufa, zespół zamka z suwadłem, urządzenie powrotne, kołki łączące, część elementów mechanizmu spustowego. Komora zamkowa, kolba, nakładki lufy, uchwyt do przenoszenia broni, chwyt oraz część mechanizmu spustowego wykonane są technologią wtrysku z wytrzymałego tworzywa poliamidowego wzmacnianego włóknem węglowym. W porównaniu ze stalą i stopami metali tworzywa sztuczne mają wiele zalet - nie korodują, wolno się zużywają, są odporne na działanie środków chemicznych, mają małą masę i dużą wytrzymałość. Polimery mają mniejszą od metali rozszerzalność temperaturową.

Części metalowe pokryte zostały antykorozyjną powierzchnią. Kuta na zimno lufa wykonana jest z odpornej na korozję stali chromowanej. Jej wewnętrzny przewód jest dodatkowo chromowany, z zewnątrz lufa jest oksydowana na czarno. Dzięki szerokiemu zastosowaniu polimerów masa broni jest niewielka, broń jest odporna na korozję i trwała. Niektórzy krytykują zbyt małą wytrzymałość kolby na uszkodzenia mechaniczne. Karabin bez magazynka waży 3,6 kg (więcej niż polski Beryl). Masa ta zapewnia niewielki odrzut. Wadą broni jest szybkie nagrzewanie się nakładek lufy przy prowadzeniu intensywnego ognia. Broń działa na zasadzie odprowadzenia gazów przez boczny otwór w lufie. W porównaniu z M16 system gazowy G36 jest szczelny - gazy nie przedostają się na suwdło, dzięki czemu nie wymaga ono intensywnego czyszczenia po strzelaniu. G36 nie zacina się i jest bardziej niezawodny od M16. Zastosowanie "pływającej" lufy korzystnie wpływa na celność.

Podstawowy, 30 nabojowy łukowy magazynek wykonany jest z przezroczystego tworzywa. Można dzięki temu kontrolować jego stan. Magazynki nie spełniają zaleceń standaryzacyjnych NATO. Jest tak być może dlatego, że w odróżnieniu od NATO-wskich karabinków, G36 ma dźwignię zatrzsku magazynka między kabłąkiem spustu a gniazdem magazynka. Magazynki G36 wyposażono w zatrzaski na bocznych sciankach, dzięki temu można je łączyć w szereg. Odstęp między ściankami magazyków jest na tyle duży, że mieści się w nim ściana gniazda. Jeden załadowany magazynek waży ok 500 g optymalne więc wydaje się łączenie ich po dwa. G36 może też współpracować ze 100 nabojowymi magazynkami Beta.

Wszystkie wersje G36 są wyposażone w składaną, konturową kolbę z tworzywa sztucznego. Jest ona bardzo wysokiej jakości. Nie składa się podczas strzelania , manipulowania bronią, czołgania. Rozmiary stopki są bardzo dobrze dobrane, lepiej niż w niektórych kolbach drewnianych. Kolba jest współosiowa z lufą co zmniejsza podrzut. Do każdej wersji G36 można zamontować na końcu nakładek lufy dwójnóg. Gdy jest złożony pod nakładki nie przeszkadza w strzelaniu bez podparcia. Każdy niemiecki G36, G36K i MG36 mają celownik optyczny o powiększeniu 3,5x wraz z celownikiem kolimatorowym. Dla porównania Steyer AUG ma celownik optyczny o powiększeniu 1,5x i bez kolimatora.

Dzięki szerokiemu zastosowaniu polimerów i sprawdzonym rozwiązaniom konstrukcyjnym broń jest prosta w obsłudze. Bieżące czyszczenie wewnętrznych mechanizmów nie jest potrzebne. Producent podaje, że jeden z egzemplarzy broni przeszedł pomyslnie wystrzelenie 20 tysięcy naboi bez jakiegokolwiek czyszczenia. G36 jest przeznaczony zarówno dla strzelców lewo- jak i praworecznych. Środek ciężkości broni znajduje się bliżej wylotu lufy. Jest to korzystne przy strzelaniu instynktownym, na małych odległościach, przy strzelaniu "z biodra" lub "po lufie", gdy strzelając nie korzysta się z przyrządów celowniczych.

Części ruchome w G36 mają niewielką masę. Wpływa to na mały odrzut broni, co ułatwia kontrolowanie ognia seryjnego. Broń bez problemu spełniła wymagania dla M16 dotyczące skupienia w ogniu pojedynczym. Próby tej nie przechodzi np. AKM lub AK74.

G36 ma budowę modułową. Każdy model w zależności od zastosowanego zespołu spustowo-uderzeniowego może strzelać: ogniem pojedynczym i ciągłym; ogniem pojedynczym, seriami 2-strzałowymi i ogniem ciągłym; ogniem pojedynczym i seriami 2-strzałowymi; tylko ogniem pojedynczym. ⁽²⁾

G36k

G36k jest to wersja karabinkowa G36 z lufą o długości 32 cm. Szczególnie odpowiednia dla oddziałow pomocniczych, dla załóg wozów bojowych. Wersja ta jest nieco mniej celna od wersji podtawowej lecz mniejsza o 15 cm długość broni jest dużą zaletą podczas skoków spadochronowych. Gabarytowo G36k jest podobny do Colt M4, SIG 551, Galil SAR. Ma o 8 cm dłuzszą lufę od polskiego Mini-Beryla. Różnicą do G36 jest inne urządzenie wylotowe, podobne do tego znanego z karabinka HK53. Do G36k można zamontować dwójnóg.⁽²⁾

Dane techniczne:
• kaliber: 5.56 mm
• masa: 6.62 lb (ok. 3 kg)
• długość lufy: 32 cm
• długość z kolbą rozłożoną: 33.78 in (ok. 86 cm)
• długość z kolbą złożoną: 24.21 in (ok. 62 cm)⁽¹⁾

G36 Compact

G36 Compact jest 5.56 karabinkiem z 9 calową lufą (ok. 23 cm). Ze złożoną kolbą jest krótszy od MP5. Posiada dodatkowy pionowy uchwyt, skróconą okładzinę lufy z sześcioma zaczepami do dodatkowego wyposażenia i skrócony wylot płomieni.

Dane techniczne:


• kaliber: 5.56 mm
• masa: 6.28 lb (ok. 2.7 kg)
• długość lufy: 9 in (ok. 23 cm)
• długość z kolbą rozłożoną: 28.27 in (ok. 72 cm)
• długość z kolbą złożoną: 19.69 in (ok. 50 cm)⁽¹⁾

⁽¹⁾Por. www.hecklerkoch-usa.com
⁽²⁾Por. P. Paszkowski Karabin G36 Nowa Technika Wojskowa, 2000 rok, nr 8.

Paintball

Co to jest paintball?

Paintball jest sportem uprawianym przez ludzi dowolnej profesji i stylu życia. Jest sportem, w którym kobiety i mężczyźni rywalizują na równi, a wiek nie odgrywa żadnej roli. Inteligencja, szybkość myślenia, zdecydowanie i determinacja, a nie siła, prędkość, czy zwinność są kluczowymi czynnikami sukcesu.

Paintball jest urzeczywistnieniem naszych młodzieńczych marzeń zabawy w wojnę przy czym nie ciskamy tylko słowami "trafiłem cię!!!", "dostałeś!!!" lecz także żelatynowymi kulkami nie pozostawiającymi wątpliwości kto dostał, a kto nie. Generalnie jest to gra, sport, zabawa o różnych celach i zasadach lecz z jedną wspólną cechą - wykorzystują kulki z farbą (paintballs) miotane przez broń pneumatyczną na CO2 , sprężone powietrze lub azot, zwaną markerami.

Choć istnieje wiele rodzajów gier, najbardziej rozpowszechnioną formą zabawy jest zdobywanie flagi przeciwnika. Gracze dzielą się na dwie drużyny. Każda z nich umieszcza flagę w wybranym przez siebie miejscu zwanym bazą. Celem gry jest zdobycie flagi przeciwnika i doniesienie jej do swojej bazy.

Wszystkie gry mogą być rozgrywane zarówno w lesie jak i na specjalnie przygotowanych polach czy budynkach. Gra rozgrywana na polu z ustawionymi przeszkodami np. z opon lub beczek nazywa się Speedball. Jest to sportowa odmiana paintballu zaprojektowana tak aby mogła być oglądana przez widzów. W speedballu biorą udział dwie drużyny po 5,7 lub 10 osób. Gra rozgrywana jest na obszarze mniej więcej boiska piłkarskiego. Zadaniem każdej z drużyn jest, podobnie jak w przypadku wspomnianych wyżej gier, zdobycie flagi przeciwnika i dostarczenie jej do swojej bazy. Zasady gry, jak i punktacja (za trafienie, podjęcie flagi, itd.) jest opisana w odpowiednich przepisach . Istnieje także leśna odmiana speedballu w zalesionym terenie z naturalnymi jak i sztucznymi przeszkodami.

Jak zacząć grać w paintball?

Przede wszystkim należy mieć ukończone 18 lat (jeżeli mniej to za zgodą rodziców)

Są trzy sposoby: pożyczyć, wypożyczyć, lub kupić sprzęt

1. Pożyczyć sprzęt można od znajomego grającego w Paintball co wymaga oczywiście znajomości takiej osoby. Można też zgłosić się do pobliskiego klubu i dowiedzieć czy nie mają zapasowego wolnego sprzętu do pożyczenia lub od kogo można pożyczyć. Z doświadczenia wiadomo, że nie zawsze wszyscy mają czas i zawsze można coś pożyczyć. Często aby rozpalić płomień paintballowego szaleństwa w umysłach potencjalnych towarzyszy broni a tym samym pozyskać nowych członków kluby użyczają sprzęt na kilka gier, resztę roboty dokona żądza ponownego pobrudzenia przeciwników farbą.
2. Wypożyczyć sprzęt można na najbliższym polu komercyjnym. Jednak aby zabawa miała ręce i nogi potrzeba kilku lub kilkunastu napaleńców (im więcej tym większy czad). O szczegóły wynajmu na stronach poszczególnych pól.
3. Kupić sprzęt jest najlepiej aczkolwiek wymaga to sporych nakładów finansowych. W sprzęt można się zaopatrzyć w kraju lub zagranicą .

Zasady bezpieczeństwa

1. Nigdy nie zdejmuj maski w czasie gry oraz na terenie w którym rozgrywana jest gra (bo możesz ujrzeć kulkę naprawdę z bliska )
2. Poza polem gry oraz po zakończeniu gry wkładaj do lufy zatyczkę (mówi się, że raz do roku każda giwera sama strzela )
3. Przed wejściem na pole należy skontrolować prędkość wylotową kulki na chronometrze. Dopuszczalna bezpieczna prędkość to nie więcej niż 300 stóp na sekundę (~90 m/s).
4. Nie celuj (a tym bardziej nie strzelaj) w osoby nie uczestniczące w grze oraz zwierzęta.
5. Należy stosować się do zaleceń producenta sprzętu (nie przeładowywać butli, nie strzelać z mniej niż 1m w maskę )
6. Zabezpiecz teren gry aby ograniczyć dostęp osobom postronnym (nie strzelaj do grzybiarzy:-).

źródło: http://paintball.info.pl/

Air Soft Gun

Czym jest Airsoft? Sportem, hobby, zabawą, a może formą relaksu i odskocznią od codziennych problemów? Odpowiedź jest prosta – Airsoft jest tym wszystkim jednocześnie. Jest to gra terenowa (rodzaj LARP – Live Action Role Playing), wymagająca pełnego zaangażowania gracza i odpowiedniego wyposażenia. Gracze spotykają się na poligonach ASG, aby odgrywać określone scenariusze wojenne, polegające na wykonaniu pewnego zadania przy jednoczesnym wyeliminowaniu przeciwnika. Każde trafienie kulką eliminuje z dalszej gry, jak na realnym polu walki. Ta fascynująca i niezwykle realistyczna zabawa w wojnę stanowi doskonałą alternatywę dla paintballu. Z tą różnicą, że korzysta się w niej z replik prawdziwej broni, wykonanych w skali 1:1, strzelających plastykowymi kulkami o średnicy 6 mm i wadze do 0,33g. Airsoft zyskuje coraz większe rzesze zwolenników, oraz ulega ciągłej ewolucji. Dla lepszego zrozumienia tego zjawiska warto zapoznać się z dokładną historią Airsoft’u.

Korzenie Airsoft’u sięgają przełomu lat 70-tych i 80-tych, kiedy to Japońscy producenci szukając alternatywy dla broni palnej, której posiadanie było wówczas w Japonii zakazane, wymyślili nieszkodliwe dla ludzi repliki realnej broni, pozwalające na doskonalenie umiejętności strzeleckich. W tym samym czasie Airsoft pojawił się w Stanach Zjednoczonych jako SoftAir. W kolejnych latach Airsoft rozprzestrzenił się w krajach Azjatyckich (takich jak: Hong Kong, Korea, Tajwan, Filipiny), a w połowie lat 90-tych dotarł do Europy i Ameryki Północnej. W ciągu 3 lat zjawisko to uległo dynamicznemu rozwojowi. Wraz ze wzrostem popularności tego sportu, hobbyści zaczęli organizować spotkania tzw. „combaty”. Na szczególną uwagę zasługuje historia ewolucji broni i technologii stosowanych w ASG.

Pierwszym wymyślonym rodzajem replik były pistolety sprężynowe, które strzelały plastikowymi kulkami o średnicy 6mm. Są one używane po dziś dzień. Zastosowany w nich mechanizm sprężynowy, wypychający kulkę stał, się podstawą do budowania kolejnych replik. W sprężynowych pistoletach (znanych również jako pompki) kulkę wypycha ciśnienie wytworzone dzięki tłokowi pchanemu silną sprężyną. Ładowanie do strzału następuje poprzez ręczne naciągnięcie sprężyny, czyli pociągnięcie zamka. Modele te posiadają możliwość strzelania tylko i wyłącznie ogniem pojedynczym. Dużą niedogodnością jest konieczność ich przeładowywania po każdym oddanym strzale. Zasięg większości z nich jest mniejszy od modeli innych klas.

Pierwsze repliki były niskiej jakości, lufy miały nierówne średnice i niewystarczającą gładkość, a źle skonstruowane mechanizmy wytwarzały słabe ciśnienie. W następstwie tych niedociągnięć lecąca kulka miała nierówna trajektorię lotu, słaby zasięg i celność. Ponadto wiele rodzajów sprężynowych pistoletów sprzedawanych, jako pierwsze w USA, przez firmę Daisy wymagało pojedynczego ładowania kulek do magazynku przed każdym strzałem. Ciężko było je szybko i sprawnie przeładować. Z czasem wymyślono magazynki ze sprężyną umożliwiającą umieszczenie większej ilości kulek w magazynku. Jednakże firma Daisy zaprzestała działalności we wczesnych latach 80-tych i pistolety te nie trafiły do sprzedaży.

W połowie lat 80-tych SoftAir zaczął zanikać w USA, natomiast sprzedaż w krajach Azjatyckich zaczęła gwałtownie rosnąć. Szybko znaleźli się entuzjaści, którzy nie mogąc posiadać prawdziwej broni zainwestowali w ASG. Zaczęto wprowadzać do pistoletów różne modyfikacje, poprawiające ich jakość. Zaczęto je gwintować, tak, aby mogły działać przy kombinacji większych tłoków i cylindrów oraz dłuższych luf. Dało to w rezultacie lepsze osiągi, prędkość wylotowa kulki zwiększyła się do ok. 62-78 m/s, polepszył się zasięg i celność. W konsekwencji znacznie powiększył się asortyment pistoletów na rynku i wzrosła funkcjonalność oraz jakość dostępnych produktów. Dzięki temu spotkania maniaków zaczęły mieć coraz większy sens i stawały się coraz popularniejsze.

Kolejnym, milowym krokiem w rozwoju Airsoft’u stało się wynalezienie sytemu ruchomego zamka („blow-back”). Pistolety, zasilane specjalnym gazem, przyczyniły się do zwiększenia realizmu w ASG. Kulkę wyrzuca w nich gaz, zgromadzony w specjalnym zbiorniku (najczęściej znajduje się on w magazynku). Gaz ten ładowany jest poprzez zawór (podobny do tych stosowanych w zapalniczkach). Nie trzeba ich przeładowywać po każdym oddanym strzale. „Gaziaki” typu Blow-Back, posiadając dodatkowy zawór gazu z ujściem na zamek. Dzięki niemu przy każdym oddawanym strzale zamek odskakuje do tyłu podobnie jak w broni palnej. Wadą gazu okazało się pogorszenie jakości działania pistoletu lub jego brak przy niskiej temperaturze.

Pistolety na gaz szybko znalazły wielu wielbicieli ze względu na łatwość użytkowania, niewielkie rozmiary, prędkość wystrzału, zasięg i celność. W pierwszych modelach zastosowano duże, niewygodne, zbiorniki gazu, połączone z pistoletem za pomocą gumowych wężyków. „Gaziaki” umożliwiły stosowanie nowych scenariuszy i technik na polu walki. Po dziś dzień mają one wciąż swoich fanów.

W kolejnych latach nowinki technologiczne ASG zaczęły zalewać Azjatycki rynek. Stworzenie systemu Hop-up w gazowych pistoletach zwiększyło ich zasięg efektywny, przy zachowaniu takiej samej prędkości wylotowej kulki i celności. Hop-up szybko przyjął się w ASG i dziś jest on umieszczany niemal w każdej replice. Dzięki niemu wystrzelona kulka, podobnie jak w przypadku lufy gwintowanej, wprowadzona zostaje w ruch rotacyjny, którego efektem jest zwiększony zasięg i lepsza celność. Zazwyczaj rolę Hop-up’a pełni specjalna uszczelka, umieszczona w lufie, która podkręca kulkę tak, aby leciała ona do góry. Funkcjonalność i łatwość użytkowania pistoletów również zwiększyła się, gdy zaczęto zmniejszać pojemniki z gazem i umieszczać je w magazynkach. Niektóre modele mają łatwo regulowany Hop-up.

Następnym przełomem technologicznym Airsoft’u okazał się AEG (Auto-Electric Gun). W połowie lat 90-tych zaczęto produkować nowatorskie repliki karabinów i pistoletów maszynowych. Wyglądem zbliżone do pistoletów sprężynowych, lecz zamiast ręcznego naciągania sprężyny zastosowano w nich silnik elektryczny, który naciąga sprężynę z dużą mocą i częstotliwością. Mechanizmy zasilane są akumulatorkami. Dzięki tym technologiom możliwe stało się wprowadzenie przełącznika trybu strzału na pojedynczy lub serię, co stanowiło kolejny krok zwiększający realizm w ASG. Repliki te wyglądem zaczęły coraz bardziej przypominać oryginalną broń. Elektryka ze względu na dużą ilość mechanizmów i sporą baterię została zastosowana przede wszystkim w dużych karabinach.

Gdy AEG’i pojawiły się na rynku, wiele fabryk replik zaczęło kopiować ich wygląd i mechanizmy, wprowadzając nowsze modele. Zyskały one przewagę nad sprężynowymi i gazowymi poprzednikami, dzięki większemu zasięgowi, lepszej celności, prędkości wylotowej kulki, możliwości strzelania ogniem ciągłym, a przede wszystkim dzięki prostocie obsługi. Udogodnieniem stała się zwiększona pojemność magazynków (do 50 kulek, a w wersjach Hi-cup nawet do 500 kulek). Bateria, wystarczająca na kilka godzin akcji i pojemny magazynek pozwoliły uniknąć problemów z częstą potrzebą ładowania kulek oraz gazu. Dziś porządny AEG jest marzeniem każdego maniaka. Dzięki realizmowi, jakości, funkcjonalności, odporności na warunki zewnętrzne (np. niskie temperatury) oraz szybkości stał się potężną konkurencją dla „gaziaków” i „pompek”. W chwili obecnej na światowe rynki zaczyna wchodzić pierwszy mały pistolet AEG – Glock 18C. Zastosowany w nim, nowatorski mikro Gear Box pozwolił na zmieszczenie skomplikowanych mechanizmów AEG’a w tak małym pistolecie. Jest to kolejny postęp w dziedzinie replik broni ASG.

W Polsce Airsoft jest stosunkowo nowym i mało popularnym hobby. Jego początki datują się na drugą połowę lat 90-tych, kiedy to w sklepach z zabawkami zaczęły się pojawiać pistoleciki na kulki o średnicy 6 mm. Jakość ich wykonania pozostawiała wiele do życzenia, głównie bawiły się takimi pistolecikami dzieci na podwórkach. Ludzie interesujący się militariami potrzebowali czegoś bardziej realnego. Zaczęto do Polski sprowadzać coraz lepsze repliki z Azji. W 2001 roku powstał największy polski portal internetowy o ASG www.wmasg.pl i od tego czasu obserwuje się ciągły wzrost zainteresowania tym hobby. Cotygodniowe rozgrywki stają się tradycją w każdym większym mieście, a kilka krotnie w roku organizowane są zloty, na które przyjeżdża coraz więcej chętnych.

Z roku na rok Airsoft zyskuje coraz większa popularność na całym świecie. Ponieważ wzrasta zapotrzebowanie i wymagania maniaków, powstają nowe, wciąż ulepszane repliki broni. Odbywa się coraz więcej, profesjonalnie organizowanych zlotów na całym świecie. Maniacy, pragnąc odwzorowywać realną wojnę korzystają nie tylko z replik, ale też z ubrań i akcesoriów militarnych, które każdemu pozwalają wczuć się w niepowtarzalny klimat zabawy. Airsoft zaczyna stanowić poważną konkurencję dla paintballu, ponieważ jest bardziej realny, a przy tym mniej bolesny i kosztowny.

AUTOR: HICHEŁ
Artykuł napisany na podstawie źródła o historii ASG ze strony: http://filairsoft.com/airsoft112.htm