Airsoft czy nie? - tanie repliki

Repliki czy zabawki, airsoft czy nie airsoft – napewno nie ten jaki znamy i akceptujemy wszyscy. “Tanie repliki”, nazwijmy je tak dla ułatwienia, rodem z Chin zalewają nas coraz większą falą, a ich zwolenników zaczyna być conajmniej tylu co od samego początku przeciwników – szczególnie pośród osób znających airsoft - “ten właściwy”.

Zalały nasze środowisko, wiele osób nie potrafi ich zaakceptować, wiele z nich jest zbulwersowanych faktem ich istnienia, a ich pojawienie się na łamach naszego serwisu wzbudza emocje. Mam jednak wrażenie, że oburzenie wzbudza się u tych airsoftowców, którzy albo zapomnieli jak zaczynali albo od razu rozpoczęli zabawę od droższych replik nie narzekając na brak pieniędzy. Zauważalny i niepokojący jest fakt braku tolerancji dla osób, które takich funduszy nie posiadają, w przeciwieństwie do chęci. Określane tandetą modele m.in. takich firm jak Umarex, Well czy innych nieraz ciężkich do określenia z początku sprzedawane były na Allegro. Teraz dostępne są w coraz większej liczbie sklepów specjalizujących się w tej klasy modelach.

Jak wszyscy wiemy od niedawna na naszym rynku pojawiły się tanie zabawki przypominające znane nam ASG, jednak z reguły z replikami broni nam rozumianymi nie mające nic wspólnego. Z przyjętym już airsoftem łączy je, tak na dobrą sprawę jedynie kaliber amunicji (w zestawach załączane niezbyt precyzyjnie wykonane kulki 6mm) oraz wygląd zbliżony do różnych modeli broni palnej. Niestety na tym podobieństwo się kończy, bo ani wykonaniem, ani materiałem i trwałością, ani też w większości przypadków osiągami nie są one w stanie dorównać droższym replikom im odpowiadającym z wyższej w stosunku do nich półki.

Materiał użyty do ich produkcji jest niskiej jakości plastikiem, co przekłada się zarówno na ich wygląd jak i trwałość. Biorąc je do ręki ma się wrażenie jakby trzeba było uważać, aby ich nie połamać – zastosowanie i wytrzymałość na polu walki airsoftowej oglądanych przeze mnie modeli, przynajmniej mnie zastanowiła. Ze względu na detale, wykonanie, brak jakichkolwiek metalowych elementów i słabą dbałość o odwzorowanie jakiejkowiek broni ciężko jest użyć w stosunku do nich pojęcia replika. W dużej części są hybrydami zbliżonych do siebie typów broni i są adresowane wydaje się do osób nie zwracających uwagi z czego tak naprawdę strzelają. Wszystko to sprawia wrażenie zabawki – byle było, fajnie wyglądało i wypluwało kulki, obojętne na jąką odległość. Znając opinie osób posiadających “tanie repliki” można dojść do wniosku, że loterią są ich parametry i charakterystyka. Jedna dostarczona do nas replika fabrycznie zapakowana niestety wogóle nie strzelała.

Wiele złego ale jednak nie do końca. Zaletą tutaj jest zdecydowanie cena, gdyż jest ona wielokrotnie niższa, nie przekraczająca 100zł. Patrząc z tego punktu widzenia, w przypadku wielu opisywanych tutaj modeli stosunek jakości do ceny jest conajmniej przyzwoity. Część z tych replik, jak donoszą amatorzy szkoły Adama Słodowego nadaje się znakomicie do własnoręcznych modyfikacji, niskim kosztem dających nierzadko znakomite efekty (patrz Upgrade/tuning G36C Umarex).

Mimo, że WMASG.pl jest poświęcona airsoftowi, tym w pojęciu wiekszości, to jakby na to nie patrzeć “tanie repliki” mają z nim wystarczająco wiele wspólnego, aby je zauważyć. Istnieją na rynku i stają się popularne – to są fakty. Ze względu na swoją atrakcyjną cenę znajdują zwolenników i otwierają airsoft na ludzi o mniej zasobnych portfelach lub znacznie mniejszych wymaganiach. Za mniej niż 100zł można nabyć, co prawda nie do końca odwzorowującą orginał ale broń rozpoczynającą przygodę z airsoftem. Nie można udawać, że ich nie ma. Ocena wyglądu i wykonania replik, a nawet osiągów powinna zależeć jedynie od tolerancji jej posiadacza, a nie natomiast od osoby w celowniku. Nie znaczy to jednak, że można wrzucić te "repliki" do jednego worka z replikami uznanych już firm.

WMASG.pl to przedewszystkim portal o airsofcie, a airsoft poza samymi replikami to walka z ich wykorzystaniem. Z tego powodu muszą one spełniać określone kryteria. Niestety airsoft to jedna z tych dziedzin gdzie za jakość trzeba zapłacić. Oceniając “tanie repliki” zawsze będziemy brać pod uwagę kryterium przyjętego poziomu wytrzymałości, wykonania modelu, osiągów i przydatności na polu walki, jednak nieznaczy to również, że podczas oceny nie będziemy brać pod uwagę współczynnika ceny do prezentowanej jakości.

Naszym zdaniem "tanie repliki" mogą być alternatywą dla ludzi chcących rozpocząć przygodę z airsoftem i albo z braku przekonania boją się wydać więcej pieniędzy na początku zabawy albo poprostu ich nie posiadają. Przypuszczam jednak, że dla każdego będzie to jedynie okres przejściowy i po chwili przyjdzie czas na zakup broni z wyższej półki, droższej ale prezentującej wyższą klasę wykonania, wytrzymałości i osiągów. Prawdopodobnie mało z nich będziemy w stanie polecić komukolwiek jednak wyparcie się faktu ich istnienia byłoby niepoważne.

Shotgun i Machine Gun

Shotgun, niektórzy którzy zaczęli dopiero grać w CSa to zadają sobie pytanie: Którego kupić?. Ja osobiście myślę że najlepiej kupować szybkostrzelnego, nie musi ładować co strzał. Inni ludzie myślą że to jest słaba broń i bez sensu ją kupować. Ja myślę inaczej. Jest przydatna gdy chowasz sie za murkiem i na przykład ładujesz sobie Shotguna, nagle słyszysz że ktoś idzie zza murku i wybiegasz szybko. Może nie masz za bardzo czasu na celowanie ale na pewno poskutkuje. Ale oczywiście w razie czego najlepiej mieć przy sobie Glocka albo Deserta.

O Machin Gunie powiem kilka rzeczy. Jest drogi, to chyba każdy wie. Łatwo nim heda walnąć z daleka choć z bliska też. Ale nie radze strzelać serią, kule rozlatują sie po całej planszy i szansa że trafiłeś/łaś jest minimalna. Powiem tylko to że opłaca się go kupić ale trzeba umieć nim się umiejętnie posługiwać.

Różowa broń dla kobiet

Sklepy z bronią w USA sprzedają różowe strzelby i dubeltówki, aby zachęcić dziewczęta do strzelania - informuje serwis Ananova. Sklep myśliwski Gander Mountain w miejscowości Waukesha oferuje kilka różowych strzelb, m.in. Remingtona, ozdobionego napisem: "Strzel, jak dziewczyna... jeśli potrafisz!" - informuje pismo "Milwaukee Journal-Sentinel".

Kierownik sklepu, Chris Hanson powiedział, że strzelby "są skierowane, dosłownie mówiąc, do dziewczyn i kobiet zainteresowanych myślistwem". Dodał, że oba modele sprzedają się znakomicie.

Z kolei w miejscowości Baraboo właściciel magazynu z bronią, Jim Astle, od czterech lat maluje strzelby na różowo i na inne kolory. Jego 12-letnia córka posiada strzelbę pokrytą kamuflażem w odcieniach różu.

"Kobiety chcą strzelać, ale chcą też ładnie wyglądać" - powiedział Astle.

Connie Cody, 48-letnia urzędniczka z miejscowości Kenosha żałuje, że nie widziała w sprzedaży różowej broni, gdy 1,6 roku temu ukończyła specjalny kurs poprzedzający wydanie jej licencji na polowanie. Od tamtej pory kupiła trzy pistolety i rewolwer, wszystkie w barwach tradycyjnych. Kiedy natrafi na różowe, na pewno też sobie kupi - zapewniła.

Źródło: http://www.naukawpolsce.pl

Replika karabinku szturmowego M4 CASV

M4 (ang. M4 Carbine) – karabinek szturmowy produkcji amerykańskiej. Broń wprowadzona na uzbrojenie armii USA i innych krajów w połowie lat 90. Będąca wersją rozwojową karabinów z rodziny M16. Zbudowana została z powodu zapotrzebowania armii USA na broń o mniejszych wymiarach przeznaczoną dla oddziałów specjalnych i jako broń do samoobrony. Zasadnicze zmiany w stosunku do poprzednich wersji to skrócenie lufy, zastąpienie kolby stałej kolbą składaną. Produkowany jest w kilku wersjach różniących się rodzajem mechanizmu spustowego, rodzajem łoża i komory zamkowej. Dodano szynę na górnej części broni dzięki czemu można zdejmować rękojeść do przenoszenia broni i montować w jej miejscu różnego rodzaju celowniki optyczne lub kolimatorowe.

Korpus repliki, kolba oraz atrapa lasera AN/PEQ2 zostały wykonane z ABSu. Takie elementy jak tłumik płomienia, lufa zewnętrzna,osłona lufy, system szyn SIR, regulowana składana szczerbinka, dźwignia przeładowania, komora HopUp, ucho zawieszenia taktycznego, oraz prowadnica kolby zostały wykonane z metalu. Karabinek posiada regulowany HopUp, do którego możemy się dostać poprzez odciągnięcie dźwigni przeładowania, która otwiera klapkę wyrzutnika łusek kryjącego pokrętło regulacji.

Nazwa:	M4 CASV [BI 3581 B]
Producent:	BOYI
Napęd:	elektryczny - gearbox metalowy ver. 2
Wykonanie:	metal + ABS
Prędkość wylotowa:	350 fps
Pojemność magazynka:	300 kulek (magazynek HI CAP)
Długość:	78 cm / 86 cm (rozsuwana kolba)
Waga:	3300 g (sama replika)
Dodatkowe informacje:
Tryb ognia:	pojedynczy, ciągły
Hop-Up:	tak, metalowy, regulowany
Blokada spustu:	tak
Gwarancja:	12 miesięcy
W skład zestawu wchodzi: - M4 CASV [BI 3581 B] - akumulator 1100 mAh 8,2V NiCd (mini) - pojemnik na baterię (atrapa lasera AN/PEQ2) - ładowarka do akumulatora na 220-230V - magazynek - trzypunktowe zawieszenie taktyczne

Jak strzelać celnie z wiatrówki sprężynowej?

Strzelanie z broni pneumatycznej wydaje się bardzo proste. Wielu z nas wiatrówkę kojarzy bowiem z zabawą w wesołym miasteczku, a nie z poważną bronią. Z praktyki jednak wynika, że celne strzelanie z napędzanej sprężyną broni jest trudniejsze niż myślimy.

Chciałbym zatem omówić podstawy skutecznego strzelania z bardzo popularnych w Polsce karabinków sprężynowych. Mam nadzieję, że wielu początkującym strzelcom pomogę w ten sposób w szybkim poprawieniu wyników, co z pewnością przyniesie im sporo satysfakcji, a przy tym wpłynie na większe zainteresowanie tym pięknym sportem, jakim jest strzelanie z pneumatyków.

Podstawą celnego strzelania z wiatrówki sprężynowej jest zrozumienie istoty jej działania oraz doskonałe opanowanie tych elementów cyklu strzału, od których w największym stopniu zależy celność. Wrogiem numer jeden strzelca jest odrzut. Jeśli nie mamy wiatrówki bez odrzutu lub z pełną jego kompensacją, trzeba przyzwyczaić się do tego zjawiska, zmniejszając przy tym do minimum jego wpływ na celność strzału. Pierwsze pytanie, na jakie należy odpowiedzieć, dotyczy właśnie owego wpływu na celność strzału. Otóż, w wiatrówce sprężynowej odrzut broni działa na strzelca jeszcze przed momentem, w którym śrut rozpoczyna przemieszczanie się w lufie, a także przez cały czas jego ruchu aż do chwili opuszczenia lufy! Jest to zjawisko zupełnie przeciwne do zjawiska odrzutu w broni palnej. Z czego wynika ta różnica?

Odrzut w sprężynowej broni pneumatycznej nie jest wywoływany przez szybko poruszający się pocisk, ale przez relatywnie wolny ruch bardzo ciężkiego (w stosunku do masy śrutu) tłoka. Prześledźmy to zjawisko krok po kroku. Załadowaną wiatrówkę z napiętą sprężyną strzelec trzyma w rękach i ściąga spust. W tym momencie, pod wpływem siły sprężyny, tłok rozpoczyna swój ruch do przodu wewnątrz komory sprężania. Wywołuje to odrzut broni w kierunku przeciwnym do ruchu tłoka, czyli do tyłu. Do momentu osiągnięcia w komorze sprężania ciśnienia krytycznego (wówczas rozpoczyna się ruch śrutu) odrzut działa na strzelca, choć śrut wciąż leży nieruchomo w komorze lufy. Odrzut ten powoduje zejście broni z linii celowania. W pewnym momencie śrut zaczyna przemieszczać się do przodu. Tłok również nadal przesuwa się do w te stronę. Zanim śrut przebędzie kilka pierwszych centymetrów w lufie, tłok uderza w czoło komory sprężania. Gwałtownie wyhamowuje wtedy, co powoduje krótkie, lecz bardzo silne szarpnięcie broni – przesunięcie do przodu. Ta druga składowa odrzutu powoduje w efekcie kolejne, tym razem zupełnie niekontrolowane, zejście broni z linii strzału. Odrzut do przodu jest silny, gwałtowny i następuje zbyt szybko po wstępnym odrzucie do tyłu, aby strzelec miał choć cień szansy na pełne opanowanie trzymanej broni. Po takim podwójnym odrzucie śrut dalej przesuwa się w lufie, a następnie ją opuszcza w kierunku celu.

Jakie jest więc zadanie strzelca? Zminimalizować zjawisko zejścia broni z linii celowania. Ale jak to zrobić, nie mogąc jego kontrolować? Czy jest to możliwe? Oczywiście, tak. Podstawą jest uchwyt broni. Wiatrówka podczas strzału jest podpierana przez strzelca w trzech punktach: ręka podtrzymująca łoże, ręka na chwycie pistoletowym oraz kolba oparta o ramię. Ponieważ walka z odrzutem nie ma sensu, należy pozwolić broni na w miarę swobodny ruch powodowany tym zjawiskiem. Jeżeli pod wpływem odrzutu broń będzie się lekko poruszać do tyłu i do przodu, ale zawsze dokładnie w osi broni, to wpływ tego ruchu będzie przy każdym strzale taki sam. Aby to osiągnąć, należy pamiętać o kilku zasadach składania się do strzału:

1.Ręka podtrzymująca broń nie powinna być zaciśnięta na łożu. To broń ma luźno leżeć na dłoni i mieć możliwość swobodnego ruchu do przodu i do tyłu. Dobry efekt daje ułożenie broni na dłoni nieobejmującej łoża.

2.Łokieć ręki podtrzymującej broń powinien być ułożony w linii łoża, pod bronią, a nie wystawać poza oś broni. Łokieć pod bronią gwarantuje, że broń nie będzie się przekręcać w bok podczas ruchu powodowanego odrzutem.

3.Dłoń pracująca na spuście powinna tylko lekko dotykać chwytu, a nie być na nim zaciśnięta. Lekki chwyt umożliwia swobodny ruch broni w czasie strzału.

4.Kolba powinna być lekko oparta o ramię, a nie wciśnięta jak przy strzelaniu ze sztucera. Należy dać wiatrówce możliwość łagodnego cofnięcia się podczas pierwszej fazy odrzutu. Kolbę należy przykładać do ramienia delikatnie, z wyczuciem.

5.Przy każdym strzale uchwyt broni i układ strzelca powinny być dokładnie takie same. Stałość chwytu to podstawa!

Te kilka prostych zasad w połączeniu z odpowiednią techniką celowania i ściągania spustu pozwolą zwiększyć celność przy dawaniu kolejnych strzałów. Odrzut powoduje wówczas minimalny ruch broni do tyłu i do przodu, ale zawsze taki sam. A jako stały parametr nie będzie miał dużego wpływu na rozrzut pocisków. W tym miejscu jeszcze dwie uwagi. Po pierwsze, wstępna regulacja przyrządów celowniczych powinna się odbywać właśnie w postawie i przy chwycie, jakie będą stosowane na co dzień. Zerowanie broni zamocowanej na sztywno na stanowisku testowym lub broni ułożonej na workach z piaskiem nie da oczekiwanej celności przy strzelaniu z wolnej ręki. Po drugie, broń sprężynowa nie powinna być opierana podczas strzału na sztywnych podpórkach (np. na stoliku czy o drzewo), gdyż nie pozwala to na swobodny jej ruch podczas strzelania. Jeżeli chcemy oprzeć broń, to ewentualnie na dłoni ułożonej na miękkiej podstawie (np. worek z piaskiem) lub na specjalnie do tego przystosowanym dwójnogu, który zapewnia amortyzację dzięki sprężynom i pozwala na ruch broni do przodu i do tyłu (np. firm: Logun, Harris lub B-Square).

Do tych zaleceń warto dodać kilka słów na temat mechanicznych uwarunkowań, jakie powinna spełniać broń sprężynowa, aby wpływ odrzutu na celność był jak najmniejszy. Ograniczanie wpływu odrzutu na strzał w wypadku mechaniki to przede wszystkim walka z drganiami broni oraz z czasem. Duże drgania podczas strzału powstają zazwyczaj w źle zaprojektowanej i niskiej jakości broni. Dobra broń to idealnie dobrane i spasowane elementy, wypolerowana komora i tłok, odpowiednio dobrana do masy tłoka sprężyna i wiele innych czynników, na które zwracają uwagę uznani producenci broni pneumatycznej. Niestety, pociąga to za sobą wyższe koszty wstępnych badań i produkcji, a więc w efekcie wyższą cenę broni. Najtańsza broń nigdy nie dorówna precyzją wykonania wyższej kategorii. Należy zatem wziąć to pod uwagę przy ewentualnym zakupie – może warto jeszcze pooszczędzać na lepszy model?

Walka z czasem polega na tym, aby skrócić cykl strzału (czas od ściągnięcia spustu do momentu, w którym śrut opuści lufę). Im krótszy, tym mniejsze zejście broni z linii strzału w wyniku działania odrzutu i w efekcie lepsza celność. Producenci broni stosują trzy sprawdzone sposoby. Po pierwsze, odciążenie tłoka. Lżejszy tłok szybciej się rozpędza i szybciej rozpoczyna się ruch śrutu. Po drugie, zwiększenie siły sprężyny i jednocześnie ewentualne skrócenie skoku tłoka. Efekt jest dokładnie taki sam, jak poprzednio, a więc skraca się czas ruchu tłoka od momentu ściągnięcia spustu. Po trzecie, skrócenie lufy. W większości wiatrówek sprężynowych śrut przyspiesza w lufie tylko na pierwszych 10-15 cm, po czym gdy przemieści się około 35-40 cm, ciśnienie za nim zaczyna spadać i śrut nawet minimalnie zwalnia wskutek tarcia o lufę. Dlatego tak duża jest popularność karabinków z krótką lufą. Są one po prostu celniejsze, gdyż w 30-centymetrowej lufie śrut przebywa prawie o połowę krótszą drogę niż w półmetrowej. W związku z tym mniejsze jest zejście broni z linii strzału do momentu, aż śrut opuści lufę. Niektórzy producenci, na przykład Theoben produkujący doskonałe wiatrówki tłokowe, skracają lufy nawet do 20 cm i więcej. W połączeniu z bardzo krótkim cyklem strzału, zastosowaniem zamiast sprężyny „gazowego amortyzatora” GasRam i błyskawicznym ruchem lekkiego tłoka ze stopu aluminium daje to celność na takim poziomie, jakby odrzutu w ogóle nie było. Te rozwiązania rodem prawie z laboratoriów NASA są jednak bardzo drogie i jest to ich jedyna wada. Niemniej jednak krótkie lufy zdominowały współczesny rynek pneumatyków sprężynowych w Anglii i w USA, gdzie sprzedaje się większość produkowanych na świecie wiatrówek. Oczywiście wszystkie te techniczne rozwiązania powinny współgrać ze sobą i wyznaczać pewien złoty środek. Chodzi bowiem o to, aby z jednej strony minimalizować niekorzystne efekty, z drugiej zaś dostarczać lekką, przyjemną w obsłudze, składną i silną broń.

Tak więc z odrzutem można sobie poradzić, a część niekorzystnych efektów wyeliminować bądź już w stadium projektu, bądź przez profesjonalny tuning broni. To, czego mechanicznie usunąć się nie da, można – dzięki odpowiedniej technice strzału – sprowadzić do stałego elementu strzelania, którego wpływ na celność będzie znikomy. Poprawa sposobu strzelania może więc przynieść doskonałe efekty, niekiedy lepsze niż wynikające z najlepszego nawet tuningu broni. W strzelaniu z sprężynowej broni pneumatycznej to strzelec i jego technika są najważniejsze, a nie tylko broń, jaką dysponuje. Mam nadzieję, że teraz większość początkujących, rekreacyjnych „wiatrówkowiczów” poprawi swoje wyniki, stosując kilka prostych, łatwych do zapamiętania reguł dotyczących strzelania z ich broni.

Broń i Amunicja
Źródło:

Pozwolenie na broń

Zasady wydawania pozwoleń na określony rodzaj broni, cofanie pozwoleń na broń oraz wydawania decyzji odmawiających pozwolenia zostały ujęte w Ustawie o broni i amunicji z dnia 21 maja 1999 r. (tekst jednolity Dz. U. z 31 marca 2004 r. Nr 52 poz. 525).

W rozumieniu ustawy bronią jest:
- broń palna, w tym bojowa, myśliwska, sportowa, gazowa, alarmowa i sygnałowa;
- broń pneumatyczna;
- miotacze gazu obezwładniającego;
- narzędzia i urządzenia, których używanie może zagrażać życiu lub zdrowiu:

• broń biała w postaci ostrzy ukrytych w przedmiotach nie mających wyglądu broni
• kastetów i nunczako
• pałek posiadających zakończenie z ciężkiego i twardego materiału lub zawierającego wkładki z takiego materiału
• pałek wykonanych z drewna lub innego ciężkiego i twardego materiału, imitującego kij bejsbolowy
• broń cięciwową w postaci kusz
• przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej

Bronią palną (w rozumieniu Ustawy o broni i amunicji) jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość, z zastrzeżeniem broni palnej sygnałowej – urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia z lufy o kalibrze nie mniejszym niż 25 mm substancji w postaci ładunku pirotechnicznego celem wywołania efektu wizualnego lub akustycznego. W rozumieniu Ustawy o broni i amunicji

Broń palna alarmowa jest to urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, wywołuje efekt akustyczny, a wystrzelona z lufy lub elementu ją zastępującego substancja razi cel na odległość nie większą niż 1 metr.

Broń pneumatyczna jest to niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonego gazu jest zdolne do wystrzelenia pocisku z lufy lub elementu ja zastępującego i przez to do rażenia celu na odległość, a energia kinetyczna pocisku opuszczającego lufę lub element ja zastępujący przekracza 17 J.

Broń palną i amunicję do tej broni można posiadać na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu Komendanta Wojewódzkiego Policji.
Broń palną pozbawioną cech użytkowych można posiadać na podstawie karty rejestracyjnej broni pozbawionej cech użytkowych wydanej przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu Komendanta Wojewódzkiego Policji

Miotacze gazu obezwładniającego oraz narzędzia i przedmioty wymienione wyżej można posiadać na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu osoby zainteresowanej lub siedzibę zainteresowanego podmiotu Komendanta Powiatowego (Miejskiego) Policji.
Broń pneumatyczną można posiadać na podstawie karty rejestracyjnej broni pneumatycznej wydanej przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu Komendanta Powiatowego (Miejskiego) Policji.

Zgodnie z dyspozycja art. 11 Ustawy o broni i amunicji, pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku:

v posiadania broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850 lub repliki tej broni

v gromadzenia broni w zbiorach muzealnych na podstawie odrębnych przepisów

v dysponowania bronią przez przedsiębiorców dokonujących obrotu bronią i amunicją na podstawie koncesji lub świadczących usługi rusznikarskie, o ile związane jest to bezpośrednio z prowadzeniem działalności gospodarczej

v dysponowania bronią przekazaną w celu pozbawienia lub potwierdzenia pozbawienia cech użytkowych (od 01.01.2004 r.)

v używania broni w celach sportowych, szkoleniowych lub rekreacyjnych na strzelnicy działającej na podstawie zezwolenia właściwego organu

v posiadania broni alarmowej o kalibrze do 6mm

v posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego

v posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nie przekraczającym 10mA

v używania broni palnej sygnałowej i alarmowej do celów wzywania pomocy, ratowniczych, poszukiwawczych oraz przez osoby uprawnione do sygnalizacji zawodnikom rozpoczęcia konkurencji sportowej w trakcie zawodów sportowych, jeżeli wymaga ona takiej sygnalizacji

v posiadania broni palnej pozbawionej cech użytkowych

v posiadania broni pneumatycznej

Pozwolenie na bron może być wydane w szczególności, w następujących celach:

Ø ochrony osobistej lub ochrony bezpieczeństwa innych osób oraz mienia

Ø łowieckich

Ø sportowych

Ø kolekcjonerskich

Ø pamiątkowych

Ø szkoleniowych.

Pozwolenia na broń nie wydaje się osobom (art. 15 ust. 1 Ustawy o broni i amunicji):

ü nie mającym ukończonych 21 lat; (na wniosek szkoły, organizacji sportowej, Polskiego Związku Łowieckiego, stowarzyszenia obronnego pozwolenie na broń może być wydane osobie mającej ukończone 18 lat, jednakże tylko na broń służącą do celów sportowych lub łowieckich);

ü z zaburzeniami psychicznymi, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego lub o znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej;

ü wykazującym istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego;

ü uzależnionym od alkoholu lub od substancji psychoaktywnych;

ü nie posiadającym miejsca stałego pobytu na terytorium RP;

ü co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

WNIOSEK O POZWOLENIE NA BROŃ

Osoba zainteresowana uzyskaniem pozwolenia na broń, o której mowa w Ustawie, jest zobowiązana złożyć wniosek do właściwego komendanta policji. Wniosek ten powinien zawierać:

imię i nazwisko wnioskodawcy

imiona rodziców i nazwisko panieńskie matki

adres stałego zamieszkania (zameldowania)

nr dowodu osobistego, nazwę organu wydającego i datę wydania

nr PESEL.

Do podania (wniosku) powinien być dołączony życiorys, dwa zdjęcia, zaświadczenie z miejsca pracy, a w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej - wpis do ewidencji o prowadzeniu takiej działalności. W życiorysie należy przedstawić przede wszystkim takie informacje jak: wykształcenie, wykonywany zawód, pełnione funkcje społeczne lub państwowe, dane o służbie wojskowej. Informacje o stanie majątkowym mogą być zawarte w przypadku uznania przez stronę, że stanowią one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto do wniosku mogą być dołączone inne dokumenty, które w ocenie wnioskodawcy - potwierdzają zasadność jego wystąpienia o pozwolenie. Szczególną wartość dowodową mogą mieć udokumentowane informacje o zdarzeniach potwierdzających istnienie faktycznego zagrożenia życia lub zdrowia. Nadto do wniosku obowiązkowo strona winna załączyć orzeczenie lekarskie i psychologiczne potwierdzające brak przeciwwskazań do dysponowania bronią określonego rodzaju. Szczegółowe przepisy dotyczące zakresu, warunków oraz trybu prowadzenia badań lekarskich i psychologicznych, a także stawek odpłatności za badania zawiera Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń / Dz.U. nr 79 poz. 898 z późniejszymi zmianami/. W tym miejscu należy zaznaczyć, że skutkiem nie dopełnienia obowiązku przedłożenia orzeczenia lekarskiego i psychologicznego jest wydanie decyzji odmawiającej pozwolenia na posiadanie broni.

Orzeczenie lekarskie i psychologiczne stanowi podstawę do wydania pozwolenia na broń przez okres 2 / dwóch / miesięcy od daty jego wydania. Powyższe stanowi, że osoba, która uzyskała orzeczenie pozytywne, powinna w ciągu 2 miesięcy od daty jego wydania przedłożyć orzeczenie właściwemu organowi Policji wraz z wnioskiem o wydanie pozwolenia. Przekroczenie terminu spowoduje, że orzeczenie - dla organu Policji- traci moc wiążącą i nie będzie stanowiło podstawy do pozytywnego rozstrzygnięcia.

Osoby występujące o uzyskanie pozwolenia na broń w celach łowieckich winny dołączyć także zaświadczenie o przynależności do Polskiego Związku łowieckiego oraz dokument potwierdzający zdanie egzaminu przed komisja powołana przez PZŁ, w skład, której wchodzi także przedstawiciel Policji.

W przypadku występowania o pozwolenia na broń w celach sportowych należy załączyć dokument potwierdzający przynależność do klubu sportowego lub stowarzyszenia sportowego, realizującego strzelectwo sportowe, częstotliwość udziału w zawodach organizowanych przez klub, osiągane wyniki oraz zajmowane lokaty.

Osoba winna przedłożyć także licencję i patent strzelecki wydane przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, jednakże dokument ten nie ma decydującego znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Osoba ubiegająca się o uzyskanie pozwolenia na broń obowiązana jest - zgodnie z dyspozycja art. 16 Ustawy o broni i amunicji - do zdania egzaminu przed komisją powołaną przez właściwy organ Policji ze znajomości przepisów dotyczących posiadania i używania danej broni oraz umiejętności posługiwania się bronią.

Od egzaminu zwolnieni są m.in. członkowie Polskiego Związku Łowieckiego - w zakresie broni myśliwskiej oraz członkowie Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego posiadający licencje na uprawianie strzelectwa sportowego - w zakresie broni sportowej, jeżeli zdali taki egzamin na podstawie odrębnych przepisów. Osoba przystępująca do egzaminu obowiązana jest do uiszczenia stosownej opłaty na konto wskazane przez organ wydający pozwolenie na broń. Zgodnie z art. 15 ust. 4 Ustawy o broni i amunicji, osoba posiadająca pozwolenie na broń wydane do ochrony osobistej lub ochrony bezpieczeństwa innych osób oraz mienia, obowiązana jest raz na pięć lat przedstawić właściwemu organowi Policji aktualne orzeczenia lekarskie i psychologiczne. Termin przedłożenia orzeczeń, dla osób, które uzyskały pozwolenia na broń, o których mowa wyżej przed dniem wejścia w życie Ustawy o broni i amunicji mija z dniem 21 marca 2005 r.

REJESTRACJA BRONI

Osoba, która zakupiła broń zobowiązana jest zarejestrować ją w ciągu 5 dni.

Rejestracji dokonuje właściwy organ Policji na podstawie dowodu nabycia broni i fakt ten potwierdza w legitymacji posiadacza broni. Niedopełnienie tego obowiązku skutkować będzie wycofaniem wydanego wcześniej pozwolenia.

źródło: http://srodmiescie.policja.waw.pl/?page=Structure&id=104

Broń podręczna

Bronią podręczną może być w zasadzie każdy obiekt, naturalny lub będący wytworem człowieka, mogący posłużyć do ataku lub obrony, a nie będący do celów walki wytworzony, nie będący więc typową bronią bojową, myśliwską, ćwiczebną ani sportową. W roli broni podręcznej może być użyty praktycznie każdy przedmiot, ale na ogół wybierane są przedmioty posiadające cechy przydatne do celów walki, cechy takie jak: odpowiedni ciężar, kształt, ostrość krawędzi itp.

Z broni tego rodzaju korzysta się na ogół w następujących sytuacjach:

* chwilowy brak dostępu do broni bojowej
* podleganie zakazowi posiadania lub noszenia przy sobie broni bojowej (przyczyny historyczne: np. przynależność do warstwy społecznej, której nie wolno było posiadać broni bojowej; przyczyny współczesne: np. brak odpowiedniej licencji)
* programowe wyrzeczenie się posługiwania bronią bojową, to znaczy taką, która mogłaby w poważny sposób zranić lub zabić napastnika - dokonywane np. przez mnichów, pielgrzymów itp.

Wśród typowych przedmiotów, najchętniej wykorzystywanych jako broń podręczna, można wymienić:

* kamienie, kije, powrozy
* przedmioty codziennego użytku, noszone przy sobie (np. kostur, laska, parasol, wachlarz)
* narzędzia gospodarcze i ogrodnicze (np. noże, pogrzebacz, młotek, cep, siekiera, sierp, kosa, widły, kłonica, wszelkiego rodzaju szpikulce)
o przedmioty z tej grupy odegrały znaczącą rolę jako broń piechoty chłopskiej i plebejskiej, np. zwłaszcza podczas powstań chłopskich, w okresie wojen husyckich, w obronie miast przez pospólstwo itp.

Takie przedmioty pospolite często bywały odpowiednio adaptowane do celów walki (w ten sposób powstały m.in. maczuga, nunchaku, cep bojowy, kosa bojowa, sierp bojowy, widły bojowe). Niektóre z broni podręcznych zyskały tak wysokie uznanie, że stały się pierwowzorem dla typowej broni bojowej, czyli takiej, jaka była na wyposażeniu regularnego wojska lub policji ( łatwo też się tego dopatrzyć w przypadku różnego rodzaju broni obuchowej, pałkach policyjnych, sai, tonfa, toporach bojowych, wachlarzach bojowych itd.).

źródło: http://pl.wikipedia.org

Paralizator

- jest to broń elektryczna, która nie zabija przeciwnika. Wytwarza napięcie elektryczne rzędu 20 000 - 500 000 V. jednak o bardzo małym natężeniu. Poraża to układ nerwowy napastnika, czyniąc go niezdolnym do dalszej walki. Stan ten trwa ok. kilkadziesiąt minut. Nie czyni on żadnych trwałych obrażeń ofierze, choć niebezpieczne może się okazać, użycie go na kobiecie w ciąży, bądź na starszym człowieku. Wyróżniane są paralizatory tradycyjne (wymagające bezpośredniego kontaktu z ciałem przeciwnika), jak i te wystrzeliwujące elektrody (o zasięgu ok. 5 m) - np. taser..

źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Paralizator

Moda militarna

Kurtka M65 jest jedną z najbardziej znanych kurtek używanych przez amerykańskich żołnierzy. Jej projekt powstał już w 1966 roku. Do produkcji wykorzystuje się gęstą impregnowaną tkaninę bawełniano-nylonową, dobrze chroniącą przed zimnem.

Pierwszy chrzest bojowy kurtka M 65 przeszła podczas wojny w Wietnamie, gdzie dowiodła swojej przydatności, trwałości i uniwersalności. Od tamtej pory weszła na wyposażenie kilku armii m.in. z Azji, Afryki i Ameryki Południowej. Jej krój jest do tej pory kopiowany i udoskonalany.

W latach 80-tych stała się bardzo popularnym krojem cywilnym. Pierwotnie była produkowana w kolorze oliwkowo-zielonym (odcień 107). Obecnie można spotkać ją w wielu kamuflażach m.in. City Camo i Woodland. Każda z kurtek zamykana jest metalowym zamkiem błyskawicznym chronionym patką zapinaną mosiężnymi napami. W górnej jej części znajduje się chowany w kołnierzu kaptur przeciwdeszczowy. Ochronę szyi stanowi górna patka zapinana na rzepy. Kurtka jest wyposażona w cztery pojemne kieszenie. Dwie znajdują się na piersiach, dwie w rejonie pasa. Dół kurtki wyposażony jest w ściągany trok. Na polskim rynku dostępne jest kilkanaście rodzajów kurtek M 65.

BDU (Battle Dress Uniform) czyli standardowy amerykański uniform polowy. Składa się on z bluzy, spodni, czapki lub kapelusza. Umundurowanie BDU zostało po raz pierwszy wprowadzone do służby w 1982 roku. Od tamtej pory stało się standardowym amerykańskim zestawem stosowanym zarówno w wojskach lądowych jak i marynarce wojennej. Można spotkać kilkanaście wersji umundurowania, różniącego się zastosowanymi przy ich produkcji materiałami, kamuflażem oraz dodatkowymi elementami.

Ubrania BDU wykonane są z grubej tkaniny składającej się z nylonu i bawełny lub tylko z bawełny. Materiały te tworzą doskonałą ochronę przed wiatrem i deszczem Kurtki i spodnie zestawu BDU można spotkać m.in. w kamuflażach wojskowych i cywilnych: leśnym - Woodland, pustynnym – 6 Color Desert i 3 Color Desert, miejskim Urban i City Camo, uniwersalnym Khaki lub w kolorze czarnym. Na polskim rynku dostępne jest kilkanaście rodzajów kurtek i spodni BDU.

źródło: http://militaria.onet.pl

Pistolet maszynowy

Pistolet maszynowy to samoczynna (strzelająca ogniem ciągłym) lub samoczynno-samopowtarzalna (strzelająca ogniem pojedynczym i ciągłym) broń strzelecka zasilana nabojem pistoletowym. Pistolety maszynowe zazwyczaj działają na zasadzie odrzutu zamka swobodnego, najpopularniejszy nabój wykorzystywany w pistoletach maszynowych to 9x19mm Parabellum. Pierwszy pistolet maszynowy to włoski Villar Perosa 1915 wprowadzony do uzbrojenia w 1916r, jednak ze względu na dużą masę broń wykorzystywano w charakterze ręcznego lub lekkiego karabinu maszynowego. W czasie I wojny światowej pistolety maszynowe nie zyskały dużej popularności, broń tego typu rozpowszechniła się na bardzo dużą skalę dopiero podczas II wojny światowej. Po zakończeniu II wojny światowej, wraz z rosnącą popularnością karabinków automatycznych, pistolety maszynowe zaczęły tracić na znaczeniu. Po pewnym czasie pistolety maszynowe zostały zepchnięte do roli broni w którą uzbrojone były oddziały tyłowe, obsługa sprzętu oraz załogi wozów bojowych. Jednak w wielu armiach pistolety maszynowe występujące w tej roli ustąpiły miejsca subkarabinkom (karabinki z lufami o długości mniejszej niż 350mm). Obecnie pistolety maszynowe wykorzystywane są głównie jako broń oddziałów specjalnych oraz Policji. Być może wzrost znaczenia pistoletów maszynowych nastąpi wraz z rosnącą popularnością pistoletów maszynowych zasilanych pistoletowymi nabojami małokalibrowymi.

Granatniki

Granatnik to broń strzelecka strzelająca pociskami wybuchowymi. Granatniki można podzielić ze względu na sposób użycia na granatniki podwieszane, samodzielne oraz przeciwpancerne. Granatniki podwieszane (np. M203) zazwyczaj podczepiane są pod karabiny i karabinki automatyczne, umożliwia to prowadzenie ognia zarówno z karabinka jak i z granatnika. Granatniki samodzielne (np. M79) nie są tak uniwersalne, jednak charakteryzują się lepszą celnością oraz ergonomią od granatników podwieszanych. Granatniki przeciwpancerne (np. RPG-7) to broń umożliwiająca zwalczanie pojazdów pancernych, konstrukcje takie mogą być zarówno jednorazowego (np. Panzerfaust) jak i wielorazowego użytku (np. Bazooka M1). Granatniki przeciwpancerne zazwyczaj strzelają pociskami z głowicą kumulacyjną. Granatniki można również podzielić ze względu na stopień automatyzacji na granatniki jednostrzałowe (np. M79), powtarzalne (np. GM94), rewolwerowe (np. Milkor MGL) oraz automatyczne (np. AGS-17). Granatniki jednostrzałowe, powtarzalne oraz rewolwerowe to zazwyczaj broń indywidualna, natomiast granatniki automatyczne to zazwyczaj zasilana taśmowo broń zespołowa umożliwiająca prowadzenie ognia ciągłego. W dziale tym znajdą się nie tylko opisy granatników, ale również karabinów przeciwpancernych

Strzelby

Strzelba to broń długa zasilana nabojem śrutowym, zazwyczaj wyposażona w lufę gładkolufową. W przypadku strzelb podaje się kaliber wagowymiarowy, oznacza on ile można odlać pocisków kulistych z angielskiego funta ołowiu, przy założeniu że odlane pociski kuliste będą pasowały do danej lufy. Przykładowo w przypadku strzelby kalibru 12 z angielskiego funta ołowiu można odlać 12 pocisków kulistych pasujących do lufy tej strzelby. Dlatego też im mniejsza liczba określająca kaliber wagowymiarowy, tym potężniejsza jest strzelba. Bardzo często nabój śrutowy określany jest poprzez podanie kalibru wagowymiarowego oraz długości komory nabojowej strzelby do jakiej jest przeznaczony. Przykładowo bardzo popularny nabój 12/70 przeznaczony jest do strzelb kalibru wagowymiarowego 12 z komorą nabojową o długości 70mm. Obecnie strzelby zazwyczaj wykorzystywane są przez myśliwych oraz oddziały policyjne. Wśród myśliwych największą popularnością cieszą się strzelby posiadające 2 lufy ułożone w układzie poziomym (dubeltówka) lub pionowym (bok). Zarówno dubeltówki jak i boki ładowane są poprzez "złamanie" broni, dlatego też charakteryzują się niewielką szybkostrzelnością praktyczną. Policja natomiast najczęściej wykorzystuje strzelby powtarzalne (np. Mossberg M590) przeładowywane poprzez ruch łożem (pump action). Strzelby powtarzalne zazwyczaj wyposażone są w stały magazynek rurowy ułożony poziomo pod lufą, dlatego też posiadają większą szybkostrzelność praktyczną niż dubeltówki i boki. W policji strzelby wykorzystywane są do niszczenia zamków w drzwiach, zatrzymywania pojazdów oraz tłumienia zamieszek (do tłumienia zamieszek przeznaczone są naboje z pociskiem gumowym). Coraz częściej spotykane są strzelby samopowtarzalne (np. Sajga 12) i automatyczne (np. USAS-12) zasilane z wymiennych magazynków pudełkowych, konstrukcje takie charakteryzują się jeszcze większą niż strzelby powtarzalne szybkostrzelnością praktyczną. Pojawiają się również strzelby które mogą działać w reżimie samopowtarzalnym i powtarzalnym (np. SPAS 15), zastosowanie takiego rozwiązania łączy szybkostrzelność strzelby samopowtarzalnej z niezawodnością strzelby powtarzalnej

źródło: http://www.opisybroni.republika.pl/

Pistolet samopowtarzalny

Austriacki pistolet samopowtarzalny Steyr SPP (Special Purpose Pistol) jest przykładem broni cywilnej zbudowanej na bazie małego pistoletu maszynowego Steyr TMP (Taktische Maschinen Pistole). Broń projektowano przede wszystkim na cywilny rynek amerykański, gdzie ponadwymiarowe pistolety i cywilne odmiany karabinów wojskowych cieszą się ogromną popularnością. Steyr SPP jest też propozycją dla policji i służb zajmujących się pilnowaniem przestrzegania prawa. Zaleca się jego używanie w sytuacjach wymagających broni o większej szybkostrzelności i zapewniającej większe natężenie ognia, gdy użycie pistoletów maszynowych jest niewskazane. SPP jest też bardzo dobrą bronią, którą można posiadać bez prawa noszenia w miejscach publicznych, np. do obrony domu.

Steyr SPP jest samopowtarzalną odmianą małego pistoletu maszynowego Steyr TMP. Działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy i ryglowany jest przez jej obrót. Zasada ta jest rzadko spotykana w "normalnych" pistoletach samopowtarzalnych, a w pistoletach maszynowych jest to obecnie jedyny przykład takiej współczesnej broni bojowej. Pistolet ma kurkowy mechanizm uderzeniowy z kurkiem wewnętrznym. Steyr SPP ma lufę jak i zamek różniące się od odpowiedników z pistoletu maszynowego TMP. Nie jest więc możliwe szybkie przekształcenie SPP w pistolet maszynowy. Konstrukcyjnie Steyr SPP jest bronią bardzo praktyczną dla użytkownika cywilnego. Wszystkie ruchome mechanizmy automatyki poruszają się wewnątrz komory zamkowej, co pozwala na operowanie bronią bez żadnego stresu.

Główną zaletą pistoletu Steyr SPP jest nowoczesna konstrukcja i szerokie wykorzystanie tworzyw sztucznych. Mimo że sama broń powstała na początku lat 90. nadal jest w światowej czołówce pod tym względem. Do budowy większości podzespołów wykorzystano, opracowane przez filię firmy Steyr, tworzywo sztuczne IXEF 1313, z którego wykonano m.in. szkielet broni, komorę zamkową, magazynek i niektóre elementy wewnętrzne. Tak duże wykorzystanie lekkiego materiału zaowocowało bardzo małą masą - niecałe 1,2 kg dla broni o długości całkowitej ponad 30 cm.
Steyr SPP strzela nabojami 9 mm Parabellum i standardowo zasilany jest z dwurzędowych magazynków 15-nabojowych. W broni można wykorzystywać też magazynki 30-nabojowe, które jednak znacznie wystają z chwytu. SPP ma klasyczne przyrządy celownicze: muszkę regulowaną w pionie i regulowaną w obu płaszczyznach mikrometryczną szczerbinkę. Na pokrywie komory zamkowej wykonano szynę montażową do instalowania celowników optycznych lub optoelektronicznych.

Steyr SPP z 15-nabojowym magazynkiem. SPP w odróżnieniu od TMP, nie ma przedniego chwytu. Lufa broni ma przedłużony płaszcz ochronny, pozbawiony gwintu do nakręcania tłumika.

	DANE TECHNICZNE PISTOLETU STEYR SPP
	Kaliber Długość Wysokość Szerokość Długość lufy Masa broni (bez magazynka) Pojemność magazynka		- 9 mm (naboje 9 mm Parabellum) - 322 mm - 162 mm - 45 mm - 130 mm - 1190 g - 15 lub 30 nabojów

źródło: http://www.giwera.pl

Pistolety

Pistolet to broń krótka zasilana nabojem pistoletowym przeznaczona do walki na niewielkie odległości. Obecnie najbardziej popularne są pistolety samopowtarzalne, pistolety powtarzalne nie zdobyły zbyt dużej popularności ze względu na niewielką szybkostrzelność praktyczną, natomiast pistolety automatyczne zyskały popularności ze względu na duży odrzut podczas strzelania seriami. Najbardziej popularne naboje pistoletowe to 9x19mm Parabellum, .40SW oraz 11,43x22mm (.45 ACP). Pistolety zazwyczaj zasilane są z magazynków pudełkowych umieszczonych w chwycie, starsze pistolety wyposażone były w magazynki jednorzędowe o dość niewielkiej pojemności (około 8 naboi), nowsze konstrukcje bardzo często wyposażone są w magazynki dwurzędowe o znacznie większej pojemności (nawet 17 nabojowe). Pistolety zasilane słabymi nabojami zazwyczaj działają na zasadzie odrzutu zamka swobodnego (np. Walther PPK), natomiast pistolety zasilane dość silnymi nabojami zazwyczaj działają na zasadzie krótkiego odrzutu lufy (np. Colt M1911). Zdarzają się oczywiście wyjątki, przykładowo pistolet VP 70 zasilany dość silnym nabojem 9x19mm Parabellum działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Starsze pistolety zazwyczaj wyposażone są w mechanizm spustowy bez samonapinania (SA), nowsze bardzo często posiadają mechanizm spustowy z samonapinaniem (DA), wyłącznym samonapinaniem (DAO) lub wyłącznym częściowym samonapinaniem (semi DAO). Obecnie wśród pistoletów bardzo dużą popularnością cieszą się "cudowne dziewiątki" (wondernines). Pistolety określane tym mianem zasilane są nabojem 9x19mm Parabellum, posiadają dwurzędowe magazynki oraz mechanizm spustowy z samonapinaniem (DA), wyłącznym samonapinaniem (DAO), lub wyłącznym częściowym samonapinaniem (semi DAO). Obecnie pistolety prawie całkowicie wyparły rewolwery. Największa zaleta rewolweru nad pistoletem to możliwość bezproblemowego oddania następnego strzału w przypadku niewypału. Pistolety charakteryzują się jednak znacznie większą szybkostrzelnością praktyczną.

Broń bez pozwolenia w Polsce

Pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku kilku rodzajów broni i przedmiotów do samoobrony traktowanych jako broń, które poniżej pokrótce przedstawiamy.

Oto prawne przepisy, regulujące omawiane kwestie:

Ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 1999 r. Nr 53, póz. 549).

Ustawą z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz zmianie ustawy o Biurze Ochrony Rządu (Dz. U. z 2003 r. Nr 52. póz. 451).

Ustawa z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym i policyjnym (Dz. L. z 2001 r. Nr 61. póz. 679).

Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych broni i amunicji, oraz rodzajów brom odpowiadającej celom, w których może być wydane pozwolenie na broń (Dz. U. ź 2000 r. Nr 19. póz. 240).

Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 kwietnia 2000 r. w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji (Dz. U. z 2000 r. Nr 27,póz.343).

Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji i dnia 4 października 2001 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych broni i amunicji, oraz rodzajów broni odpowiadającej celom, w których może być wydane pozwolenie na broń (Dz. U. z 2001 r. Nr 120, póz. 1295).

Artykuł 11 Ustawy o broni i amunicji powiada, że pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku:

„Posiadania broni palnej wytworzonej przed 1850 rokiem, lub replikę tej broni."
Powyższe zdanie jest dosłownym cytatem z ustawy, przedziwna gramatyka - powinno chyba być ..repliki" - nie przesłania jednak jego sensu. Do obowiązującego jeszcze pod rządami poprzedniej ustawy o broni, czyli od roku 1961. dopuszczenia posiadania oryginalnej broni sprzed 1850 roku dodano logicznie uzasadnione rozszerzenie na współcześnie wykonane repliki takiej broni. Z zapisu tego wynika, że kluczowe znaczenie ma data wytworzenia pierwowzoru repliki, Logika podpowiada, aby za nią uznawać datę wytworzenia pierwszego egzemplarza danego typu broni. Mógł być on wytwarzany przez wiele lat. na przykład rewolwery Colt Model Dragoon były produkowane od 1847 roku przez lat prawie 20. Kupując w polskim sklepie mamy małe ryzyko nabycia broni zbyt młodej, bo sklep nie będzie ryzykować utraty koncesji i dokładnie sprawdzi, co sprzedaje. Ale kupowanie za granicą może być pułapką - w wielu krajach są inne regulacje, na przykład każda broń czarnoprochowa jest w wolnej sprzedaży. Współczesne konstrukcje, na przykład myśliwskie karabiny czarnoprochowe w układzie in-line. nie mają nic wspólnego z bronią historyczną, a mimo to w niektórych krajach są dopuszczone do stosowania w łowiectwie oraz w sporcie i masowo produkowane.

Polska ustawa nie mówi nic na temat systemu broni ani jej kalibru, więc jeśli chcemy mieć strzelającą repliką XIX-wiecznej armaty, możemy bez przeszkód ustawić ją sobie w ogródku. Posiadaczom replik odradzamy jednak instalowanie na swojej broni laserowych wskaźników celu. noktowizorów i tłumików dźwięku, gdyż replika stanie się wtedy zakazaną prawem ..bronią szczególnie niebezpieczną".

„Posiadania broni alarmowej o kalibrze do 6 mm."
W ustawie z 1999 roku w mieniono jedynie bliżej nieokreśloną „broń alarmową i sygnałową", ale nowelizacja ustawy z roku 2002 sprecyzowała, że:
..Bronią palną alarmową jest urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów powstających na skutek spalania materiału miotającego wywołuje efekt akustyczny, a wystrzelona z lufy lub elementu ją zastępującego substancja razi cel na odleglość nie większą niż l metr."

Nie wiadomo o jakim „celu" oraz ,jażeniu" mówi ta definicja w kontekście broni alarmowej. Trudno także określić co należy rozumieć przez kaliber takiej broni, czy chodzi w tym wypadku o średnice dna łuski, średnicę wierzchołka łuski, czy średnice komory nabojowej? Kaliber broni to bowiem średnica przewodu lufy, a „broń alarmowa" może w ogóle nie mieć lufy, albo mieć nieprzelotową atrapę lufy. Co wtedy? Cały ten przepis jest wyjątkowo, nawet jak na polskie prawodawstwo, niejasny i pozostawiający pole do różnorodnych interpretacji.

„Posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego."
Dowolne ręczne miotacze gazu obezwładniającego są dopuszczone do posiadania i używania bez pozwoleń, trzeba tylko zwracać uwagę na dwie sprawy: po pierwsze miotacz musi być „ręczny" czyli na pewno nie stacjonarny, przymocowany na stałe do np. budynku lub samochodu, oraz gaz musi być „obezwładniający". Na pytanie czy gaz łzawiący to gaz obezwładniający nie ma jednoznacznej odpowiedzi, to kolejny źle napisany przepis ustawy.

„Posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób przy pomocy energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nie przekraczającej 10 mA."

Tym razem przepis jest wyjątkowo klarowny - możemy posiadać bez pozwoleń Dowolne urządzenie służące do obezwładniania ludzi przy pomocy prądu elektrycznego, byleby spełniony został warunek średniej wartości prądu w obwodzie nie większej niż 10 mA. Jeżeli więc nie chcemy narażać się na jakiekolwiek problemy interpretacyjne, najbezpieczniej jest zaopatrzyć się właśnie w tak zwany „paralizator", oczywiście tylko pochodzący od oficjalnego importera i zaopatrzony w odpowiedni certyfikat potwierdzający owe 10 mA.

UWAGA! Dwie następne kategorie broni wymagają zarejestrowania zakupu na odpowiedniej komendzie policji; po przedstawieniu wymaganych dokumentów policja obligatoryjnie rejestruje taką broń.

„Posiadania broni palnej pozbawionej cech użytkowych."
Nowelizacja ustawy gros miejsca poświęca na przepisy dotyczące pozbawiania broni cech użytkowych. Zdaniem naszej redakcji przepis ten będzie martwy – proponowany tryb pozbawiania tych cech jest bardzo kosztowny, co sprawi, że wykastrowana broń będzie absurdalnie droga. Taką broń rejestruje się w wojewódzkiej komendzie policji w ciągu 5 dni od kupienia na podstawie dowodu zakupu, po przedstawieniu potwierdzenia pozbawienia cech użytkowych przez uprawnioną jednostkę, fakt rejestracji potwierdza się w karcie rejestracyjnej. Zęby zarejestrować broń do dekoracji wystarczy mieć ukończone 18 lat. Przepisy dotyczące takiej broni wejdą w życie po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej w maju 2004 r.

„Posiadania broni pneumatycznej."
Broń pneumatyczna według ustawy to taka wiatrówka, która jest zdolna do wystrzeliwania pocisku i lufy lub elementu ją zastępującego, i przez to rażenia celów na odległość, a energia kinetyczna pocisku opuszczającego lufę lub element ją zastępujący przekracza 17 J. Rejestruje się ją w powiatowej komendzie policji w ciągu 5 dni od kupienia na podstawie dowodu zakupu, po przedstawieniu orzeczeń stwierdzających brak przeciwwskazań do dysponowania bronią wydanych przez upoważnionego lekarza i psychologa, oraz informacji z Krajowego Rejestru Karnego że nie było się skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciw życiu, zdrowiu i mieniu. Żeby zarejestrować broń pneumatyczną trzeba mieć ukończone 18 lat. fakt rejestracji potwierdza się w karcie rejestracyjnej broni.

Osoby posiadające wcześniej zakupioną broń pneumatyczną, do końca 2004 roku mogą ją zarejestrować bez przedstawiania dowodu zakupu. Warto przy okazji zaznaczyć, że ..rozporządzenie w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych broni i amunicji, oraz rodzajów broni odpowiadającej celom, w których może być wydane pozwolenie na broń" jest w chwili obecnej w sporej swej częs'ci zupełnie absurdalne, gdyż pracowicie opisuje rodzaje broni pneumatycznej dostępnej na pozwolenie na broń sportową, podczas gdy broń pneumatyczna nie wymaga od l stycznia bieżącego roku pozwoleń. Ktoś 'cos' przeoczył...

Należy zwrócić uwagę na to, że przepisy dotyczące prawidłowego przechowywaniu broni (czyli uniemożliwiającego dostęp osób nieuprawnionych, poprzez zamknięcie w szafie metalowej wyposażonej w atestowane zamki albo w metalowej kasecie przytwierdzonej trwale do budynku) dotyczą tylko osób, które mają broń na pozwolenie [art. 10 ust. 3 oraz art. 32 Ustawy o broni i amunicji w połączeniu z § l pkt 2 rozporządzenia z 3 kwietnia 2000 r.]. To samo odnosi się także do noszenia broni - strzelające repliki wolno dowolnie przenosić i dowolnie przechowywać. My zalecamy jednak staranną troskę przy przechowywaniu tego typu broni, gdyż nie powinna ona znaleźć się w rękach osób postronnych, ani małoletnich dzieci bez nadzoru rodziców. Sprzedaż wszelkiej broni, również tej na którą nie potrzeba pozwolenia, odbywa się poprzez koncesjonowane sklepy. Żadnej broni nie wolno sprzedawać osobom niepełnoletnim [art. 31 pkt 2 Ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym i policyjnym].

Przypominamy, że wiatrówki o energii kinetycznej wylatującego pocisku do 17 J nie są bronią i w związku z tym nie są objęte regulacjami wspomnianych na wstępie ustaw i rozporządzeń! Bronią nie są także łuki. proce, oszczepy, noże. Miecze, szable, a także dzidy, maczugi, bumerangi i inne równie atrakcyjne sprzęty. Choć już na przykład kusze cięciwowe są bronią, na którą wymaga się pozwolenia. Krętymi ścieżkami chadzają myśli naszych prawodawców...

Źródło: wp.pl

Wiatrówka Air-Arms S400 MPR

Wiatrówki firmy Air Arms znane są na polskim rynku od kilku lat. Zdobyły sobie na nim popularność wraz z rozwojem pneumatycznego strzelectwa terenowego, czyli Fieid Target. Ta bardzo specyficzna grupa strzelań rozwinęła się w Wielkiej Brytanii po tym, jak władze w drakoński sposób ograniczyły prawo obywateli do posiadania broni palnej. W Polsce co prawda pozwolenie na broń palną do celów sportowych można zdobyć, ale jest to droga przez mękę i tylko dla niektórych kończy się sukcesem, więc wielu miłośników strzelectwa wybiera FT.

Posiadanie potrzebnego do tej zabawy sprzętu nie wymaga ani pozwoleń, ani rejestracji. FT to strzelania bardzo specyficzne, rządzące się oryginalnymi regułami, niektóre wymagane tam umiejętności są zupełnie nieprzydatne w klasycznych konkurencjach strzeleckich, bardzo istotny jest też czynnik sprzętowy, ale nie to jest najważniejsze. Liczy się przede wszystkim to, że dzięki FT, zarówno w wydaniu czysto rekreacyjnym, jak i sportowym liczne grono ludzi może realizować swoją pasję, poznawać zasady strzelania i bezpiecznego posługiwania się wiatrówkami.

OPIS KONSTRUKCJI

Air Arms S400 BFR-FT to odmiana popularnej wiatrówki S400, znanej w wersji karabinowej Ciassic i karabinkowej Carbine. Podobnie jak większość wiatrówek rekreacyjnych i field-targetowych średniej klasy dotychczasowe wersje wykonane były w stylu „myśliwskim", określenie to dotyczy oczywiście jedynie osady, bo cala reszta ze sztucerem nie ma wiele wspólnego.
S400 MPR to odmiana wybitnie usportowiona, a od klasycznego S400 różni się właśnie osadą. Nie przypomina ona osady sztucera, tylko karabinu sportowego i jest identyczna jak łoże w innej odmianie S400 przystosowanej do klasycznych strzelań według wymagań ISSF. Ma typowo sportowy pionowy chwyt pistoletowy, regulowaną w pionie i w poziomie bakę oraz regulowaną stopkę kolby. Zwłaszcza regulowana baka jest bardzo przydatna, bowiem można ją ustawić w zależności od zastosowanej lunety celowniczej, podstawy pod lunetę i indywidualnych wymagań strzelca.

Typowo sportowe jest też łoże pod lufą. Jest płaskie od spodu, co znakomicie ułatwia strzelanie z różnego rodzaju podstawek. Ma też gniazda do przymocowania grzybka, elementu bardzo przydatnego i dozwolonego w niektórych odmianach pneumatycznego strzelectwa terenowego.
Karabinek ma też w dolnej części loża szynę, do której można zamontować na przykład pas. Pasa stabilizującego co prawda nie stosuje MC ani w FT, ani w strzelaniu stojąc według przepisów ISSF. ale pamiętajmy, ze np. w USA strzela się konkurencję karabin pneumatyczny w trzech postawach, gdzie pas jest już potrzebny. Osada ma więc charakter sportowy, ale wydaje się, że jest to model sportowy uniwersalny dostosowany do różnych konkurencji i różnych odbiorców.

S400 MPR ma lufę o długości 395 mm, czyli taką jak S400 Carbine, różni się jednak jej zakończeniem. Na wylocie lufy zamontowano bowiem polepszający skupienie separator, urządzenie znane z klasycznych wyczynowych karabinów i pistoletów pneumatycznych. Pod lufą mamy charakterystyczny dla wszystkich wiatrówek PCP zbiornik na sprężone powietrze. W dolnej części łoża znajduje się manometr pokazujący aktualne ciśnienie w zbiorniku.

Podobnie jak w klasycznym modelu S400 spust jest regulowany, ustawić można zarówno drogę, jak i siłę oporu spustu. W przeciwieństwie do modelu podstawowego mamy dodatkową regulację położenia samego języka spustowego, który można podnieść lub opuścić, oraz przekręcić nieco na bok. Spust działa idealnie, nie jest to zresztą jedyny tak funkcjonujący element broni. Śrut ląduje się do lufy po obróceniu i odciągnięciu dźwigienki, która jednocześnie napina bijnik.

Jak przystało na broń typowo sportową S400 MPR nie ma bezpiecznika, elementu zupełnie nieprzydatnego w sytuacji gdy ładujemy karabinek wyłącznie na stanowisku strzeleckim, a schodzimy ze stanowiska z karabinkiem rozładowanym.
Na bloku zamkowym wiatrówki wykonana jest typowa szyna o szerokości 11 mm, służąca do zamontowania celownika optycznego.
Na karabinku miałem zamontowany celownik optyczny Hawke AX 6-18x44 AO, który doskonale sprawdził się pod- czas testu. Zamontowanie lunety na pod- stawie również firmy Hawke i przystrzelanie było szybkie i nie sprawiło żadnych problemów.

WRAŻENIA ZE STRZELANIA

Wiatrówki S400 znane są ze swej dobrej celności i mój krótki test jednoznacznie to potwierdził. Pierwszą część testu było strzelanie z pozycji siedzącej, karabinek oparty na worku z fasolą. Pozycja niestety nie była idealna, gdyż niedoskonałości improwizowanego stołu, z którego strzelałem powodowały, że prawy łokieć nie mógł być oparty i wisiał w powietrzu. Nie pogorszyło to jednak efektów strzelania w sposób istotny.

Samo strzelanie z S400 MPR jest niezwykle przyjemne i pozbawione jakichkolwiek efektów „ubocznych", poza niegłośnym hukiem. Wiatrówki PCP wbrew potocznemu określeniu wcale nie są „bezodrzutowe", ale ich odrzut jest tak minimalny, że zupełnie niewyczuwalny. W momencie strzału broń pozostaje nieruchoma, a obraz celu w lunecie pozostaje nieporuszony, co przy większych odległościach strzału pozwala obserwować lecącą śrucinę, zjawisko zupełnie nieznane przy strzelaniu z broni palnej.
Spust MPR działa bez najmniejszych zastrzeżeń, można go porównać z urządzeniami najlepszych światowych potentatów. Strzelałem z przypadkowo dobranego śrutu Air Arms Diabolo Fieid o masie 0,547 grama, który okazał się nienajlepszy przy większych odległościach. Rozrzut mierzyłem według zewnętrznych krawędzi serii pięciu przestrzelin. Na odległości 10 m średni rozrzut pionowy z trzech serii wy- niósł 7 mm, a poziomy 6 mm. Zaskakująco dobry był też rozrzut na odległości 25 m, gdzie wyniósł 8x6 mm. Wyraźnie gorzej było już na 35 m - 14 x 10 mm. Na największej testowanej odległości 45 m śruciny ułożyły się w prostokącie o wymiarach 12x16 mm. Pojawiający się momentami wiatr z pewnością miał swój udział w efektach strzelania, ale nie zakłócił ich istotnie.
Analiza wyników pozwoliła zaryzykować twierdzenie, że S400 sam z siebie nie jest w stanie spudłować celów stosowanych podczas zawodów FT i HFT. Przypomnijmy, że maksymalny dopuszczalny dystans dla celu o polu trafienia o średnicy 15 mm to 20 m, 25 mm - 35 m, 40 mm - 50 m. Wniosek z tego taki, że jeśli strzelec z MPR nie trafia na za- wodach, to jest niemal pewne, że to on popełnił błąd źle oceniając odległość i źle dobierając punkt celowania, nie uwzględniając poprawki na wiatr lub po prostu nie utrzymując statyki.
By sprawdzić, czy tak jest rozpocząłem drugą serię strzałów, tym razem do tarcz imitujących metalowe sylwetki z zaznaczonymi polami trafienia i nie z postawy z podpórką, tylko z charakterystycznej postawy siedzącej FT. Sylwetka z polem trafienia 15 mm ustawiona na 20 m, jest łatwym celem, każdy z kilku strzałów byt celny. Podobnie było z sylwetką o polu trafienia 25 mm stojącą na 35 m, choć tu momentami przeszkadzał pojawiający się momentami wiatr, ale większość serii, w tym ta pokazana na ilustracji była „czysta".

Na odległości 45 m ujawnił się problem w FT podstawowy. Choć odległość znałem dokładnie (na zawodach nie ma tak dobrze), to do tej odległości źle dobrałem punkt celo- wania i pierwszy strzał wylądował wyraź- nie pod celem o średnicy 40 mm. Potem nie było już problemów. Ocena celności testowanej wiatrówki może być jedynie superpochlebna.

Większą celność będą w stanie wykorzystać jedynie zawodnicy strzelający na bardzo wysokim poziomie, a w naszym kraju jest ich niewielu, najwyżej kilku. Pozostali zapewne będą mieli trudności z pełnym wykorzystaniem możliwości S400 MPR.

Zbiornik karabinka napełniałem zgodnie z instrukcją do ciśnienia 190 barów. By naładować zbiornik trzeba odkręcić osłonę jego zaworu, na który zakłada się końcówkę przewodu połączonego z butlą ciśnieniową lub pompką. Napełniony do 180 ba- rów zbiornik zapewnia oddanie około 80 stabilnych strzałów. Oznacza to, że nawet największe zawody FT można przejść bez potrzeby doładowywania zbiornika - czegóż chcieć więcej. Dla celów rekreacyjnych lub treningowych można z jednego zbiornika oddać nawet ponad sto strzałów bez drastycznego pogorszenia się balistyki.
Reasumując Air Arms S400 MPR to doskonały sprzęt. Zadowolić powinien zarówno miłośników sportowego strzelania FT i HFT jak i zwolenników strzelectwa rekreacyjnego.

Źródło: Magazyn o Broni Strzał, kwiecień 2007

Karabiny

Karabin: Jest indywidualną bronią palną z długą lufą, strzelającą nabojami karabinowymi lub pośrednimi. Długość lufy w karabinie wynosi od 50 do 90 kalibrów. Służy do zwalczania celów żywych, indywidualnych i zbiorowych, ogniem seryjnym na odległość do 200 m lub ogniem pojedyńczym na odległość do 400 m. Specjalistyczne karabiny wyborowe (precyzyjne) przystosowane są do rażenia celów na odległość do 1500 m. Współczesne karabiny są bronią automatyczną podwójnego działania, tzn. mogą prowadzić zarówno ogień pojedyńczy, jak i seryjny. Z tym jednak, że zasadniczym rodzajem ognia dla karabinów strzelających nabojami pośrednimi jest ogień krótkimi seriami, natomiast dla karabinów strzelających nabojami karabinowymi zasadniczy jest ogień pojedyńczy.

AK 47

Ak 47

To słynny Automat Kałasznikowa, standardowa broń piechoty dawnego Układu Warszawskiego. Niewiele nowego można o nim powiedzieć. Jest to jedna z najlepszych konstrukcji w swojej klasie w XX wieku. Nic nie dorównuje mu niezawodnością. Produkowano go prawie na całym świecie, prawdopodobnie jest to broń o największej liczbie wyprodukowanych egzemplarzy. AK47 dowiódł swojej wartości na polach walki całego świata. Istnieje wiele jego wersji, o różnych kalibrach, długościach lufy, itp.(a także wielu mniej lub bardziej udanych naśladownictw). Oryginalnie przystosowany był do naboju pośredniego 7,62 x 39 mm.

Karabinek AK, popularnie zwany kałasznikowem, w żadnych parametrach nie odbiega od innych broni w swej klasie, przewyższa je natomiast niezawodnością i wytrzymałością. Podczas II wojny światowej okazało się, że potrzebna jest broń strzelająca dalej niż pistolety maszynowe, a zarazem mniejsza i lżejsza od karabinu maszynowego. Niemcy skonstruowali MP43 Bergmana nazwaną sturmgewehr - karabin szturmowy. W czasie wojny tylko Amerykanom udało się przezbroić całą armię w taką broń. Rosjanie broń szturmową skonstruowali w 1947 roku, nazywała się AK47. Jej twórcą był Michaił Timofiejewicz Kałasznikow.

AK47 był częścią wyposażenia armii ZSRR i krajów Układu Warszawskiego oprócz CSRR. Produkuje się go także na licencji w Korei Północnej, Chinach, byłej Jugosławii. Fińska odmiana kałasznikowa nazywa się "Valmet", izraelska - "Galil". Na Bliskim Wschodzie AK47 używają Egipcjanie, Irakijczycy, Syryjczycy, Libijczycy, Palestyńczycy. Nie wiadomo dokładnie, ile kałasznikowów dotąd wyprodukowano. Zachodnie źródła szacują, że 30-50 milionów, konstruktor broni M. Kałasznikow ocenia że 55-70 milionów. Konkurent AK47, amerykański M16 wyprodukowany został w 6 milionach egzemparzy.

Broń ta jest wyjątkowo odporna na zanieczyszczenia i urazy mechaniczne. W czasie konkursu w 1947 roku załadowany automat moczono w błocie, wleczono w piasku i pyle, rzucano z wysokości na beton - broń nadal działała. Później była często modernizowana i używana w wielu konfliktach zbrojnych, wróżnych klimatach i warunkach atmosferycznych. Kałasznikow sprawdzał się w śniegach Syberii i w piachu pustyni Kara-Kum. Działał w temperaturze od -50 do +50 stopni C. AK47 można tygodniami trzymać w wodzie, a potem wyjąć i zacząć strzelać.

W początkowym okresie wojny w Wietnamie żołnierze amerykańscy rzucali do rowu swoje M16 i szukali zabitego Wietnamczyka aby odebrać mu kałasznikowa. M16 nie sprawdzał się w dżungli i dopiero zmodyfikowana wersja M16A1 poprawiła nieco sytuację. Karabin ten jest jednak do dzisiaj bronią strzelającą idealnie jedynie w idealnych warunkach.

Podczas wojny w Wietnamie Amerykanie po raz pierwszy użyli karabinów M16 o zmniejszonym kalibrze 5,56. Pocisk wystrzelony z tej broni ma prędkość początkową prawie 100m/s czyli prędkość pocisku wystrzelonego z armaty przeciwpancernej. Posiada przez to bardzo dużą energię kinetyczną. Po wniknięciu w ciało i przebyciu kilku centymetrów rozrywa się na kawałki, powodując kilkunastocentymetrową jamę pozbawioną tkanki. Odpowiedzią Michaiła Kałasznikowa był karabinek AK74 kal. 5,45. Pocisk wystrzelony z AK74 po wniknięciu w ciału zaczyna koziołkować. Większość drogi przebywa bokiem, powodując rozległe urazy nawet daleko od toru kuli. Rana wylotowa z przestrzelonego uda będzie miała 11 cm średnicy, z poszarpanymi brzegami przypominającymi gwiazdę.⁽¹⁾

Karabinek AK47 może przestrzelić:


• 7 mm pancerz z odległości 300 m
• hełm NATO-wski z odległości 900 m
• kamizelkę kuloodporną z odległości 600 m
• 30 cm przeszkodę z piasku z odległości 500 m
• 25 cm belkę drewnianą z odległości 500 m
• 15 cm mur z cegieł z dległości 100 m⁽²⁾

Dane techniczne:


• kaliber: 7,62 mm
• długość: 870 mm
• długość lufy: 415mm
• masa: 4,3 kg
• szybkostrzelność: 600 strz/min
• pojemność magazynka: 30
• zasięg skuteczny ok. 500m.

⁽¹⁾Por. J. Hugo-Bader Towarzysz karabin Gazeta wyborcza. Magazyn 1993 rok, nr 30.
⁽²⁾Por. J. Hugo-Bader Towarzysz Kałasznikow Gazeta wyborcza. Magazyn 1993 rok, nr 30.

FAMAS

Famas

FAMAS (Fusil Automatique de Manufacture d'Armes de St.Etienne) to konstrukcja francuska. Został przyjęty na uzbrojenie armii francuskiej w 1975 r. Jest doskonałym przykładem konstrukcji w układzie bull -pup. Strzela nabojem pośrednim 5,56 x 45 mm. Posiada składany dwójnóg, może być wyposażony także w bagnet oraz urządzenie umożliwiające miotanie granatów nasadkowych.

Dane techniczne:


• kaliber: 5,56 mm
• długość: 757 mm
• długość lufy: 488mm
• masa: 4,23 kg
• szybkostrzelność: 900 strz/min
• pojemność magazynka: 25
• zasięg skuteczny ok. 300m.

G36

G36

Nowe osiągnięcie firmy Heckler&Koch, G 36 jest modułowym systemem broni na amunicję 5.56x45mm NATO (.223 Remington). Broń ta jest niemal całkowicie skonstruowana z wytrzymałego, wzmacnianego włóknem węglowym materiału polimerowego. Wykorzystano w niej prosty, samoregulujący system odprowadzania gazu. Lufa G 36 jest wymienna. Dzięki temu z broni tej można utworzyć karabin, karabinek lub wersję erkaemową.⁽¹⁾

Na przełomie lat '80 i '90 Bundeswehra nie zdecydowała się na wprowadzenie G41 firmy Heckler & Koch do standardowego uzbrojenia. W 1990 roku H&K rozpoczął prace nad nową bronią. Podstawową wersją miał być karabin szturmowy, wyróżniający się małą masą, niskimi kosztami produkcji i konwencjonalną konstrukcją. Do klasycznych rozwiązań dodano współczesne osiągnięcia technologii i ergonomii. Nowa broń została przyjęta do uzbrojenia Bundeswehry w 1995 roku jako G36. Jest ona produkowana w trzech podstawowych wariantach. Wszystkie mają taką samą komorę zamkową, kolbę, zamek i suwadło. Różnią się jedynie lufami i nakładkami.

W G36 szeroko zastosowano materiały syntetyczne. Jest to drugi po Steyer AUG produkowany seryjnie karabin samoczynny z plastikową komorą zamkową. Metalowe są: lufa, zespół zamka z suwadłem, urządzenie powrotne, kołki łączące, część elementów mechanizmu spustowego. Komora zamkowa, kolba, nakładki lufy, uchwyt do przenoszenia broni, chwyt oraz część mechanizmu spustowego wykonane są technologią wtrysku z wytrzymałego tworzywa poliamidowego wzmacnianego włóknem węglowym. W porównaniu ze stalą i stopami metali tworzywa sztuczne mają wiele zalet - nie korodują, wolno się zużywają, są odporne na działanie środków chemicznych, mają małą masę i dużą wytrzymałość. Polimery mają mniejszą od metali rozszerzalność temperaturową.

Części metalowe pokryte zostały antykorozyjną powierzchnią. Kuta na zimno lufa wykonana jest z odpornej na korozję stali chromowanej. Jej wewnętrzny przewód jest dodatkowo chromowany, z zewnątrz lufa jest oksydowana na czarno. Dzięki szerokiemu zastosowaniu polimerów masa broni jest niewielka, broń jest odporna na korozję i trwała. Niektórzy krytykują zbyt małą wytrzymałość kolby na uszkodzenia mechaniczne. Karabin bez magazynka waży 3,6 kg (więcej niż polski Beryl). Masa ta zapewnia niewielki odrzut. Wadą broni jest szybkie nagrzewanie się nakładek lufy przy prowadzeniu intensywnego ognia. Broń działa na zasadzie odprowadzenia gazów przez boczny otwór w lufie. W porównaniu z M16 system gazowy G36 jest szczelny - gazy nie przedostają się na suwdło, dzięki czemu nie wymaga ono intensywnego czyszczenia po strzelaniu. G36 nie zacina się i jest bardziej niezawodny od M16. Zastosowanie "pływającej" lufy korzystnie wpływa na celność.

Podstawowy, 30 nabojowy łukowy magazynek wykonany jest z przezroczystego tworzywa. Można dzięki temu kontrolować jego stan. Magazynki nie spełniają zaleceń standaryzacyjnych NATO. Jest tak być może dlatego, że w odróżnieniu od NATO-wskich karabinków, G36 ma dźwignię zatrzsku magazynka między kabłąkiem spustu a gniazdem magazynka. Magazynki G36 wyposażono w zatrzaski na bocznych sciankach, dzięki temu można je łączyć w szereg. Odstęp między ściankami magazyków jest na tyle duży, że mieści się w nim ściana gniazda. Jeden załadowany magazynek waży ok 500 g optymalne więc wydaje się łączenie ich po dwa. G36 może też współpracować ze 100 nabojowymi magazynkami Beta.

Wszystkie wersje G36 są wyposażone w składaną, konturową kolbę z tworzywa sztucznego. Jest ona bardzo wysokiej jakości. Nie składa się podczas strzelania , manipulowania bronią, czołgania. Rozmiary stopki są bardzo dobrze dobrane, lepiej niż w niektórych kolbach drewnianych. Kolba jest współosiowa z lufą co zmniejsza podrzut. Do każdej wersji G36 można zamontować na końcu nakładek lufy dwójnóg. Gdy jest złożony pod nakładki nie przeszkadza w strzelaniu bez podparcia. Każdy niemiecki G36, G36K i MG36 mają celownik optyczny o powiększeniu 3,5x wraz z celownikiem kolimatorowym. Dla porównania Steyer AUG ma celownik optyczny o powiększeniu 1,5x i bez kolimatora.

Dzięki szerokiemu zastosowaniu polimerów i sprawdzonym rozwiązaniom konstrukcyjnym broń jest prosta w obsłudze. Bieżące czyszczenie wewnętrznych mechanizmów nie jest potrzebne. Producent podaje, że jeden z egzemplarzy broni przeszedł pomyslnie wystrzelenie 20 tysięcy naboi bez jakiegokolwiek czyszczenia. G36 jest przeznaczony zarówno dla strzelców lewo- jak i praworecznych. Środek ciężkości broni znajduje się bliżej wylotu lufy. Jest to korzystne przy strzelaniu instynktownym, na małych odległościach, przy strzelaniu "z biodra" lub "po lufie", gdy strzelając nie korzysta się z przyrządów celowniczych.

Części ruchome w G36 mają niewielką masę. Wpływa to na mały odrzut broni, co ułatwia kontrolowanie ognia seryjnego. Broń bez problemu spełniła wymagania dla M16 dotyczące skupienia w ogniu pojedynczym. Próby tej nie przechodzi np. AKM lub AK74.

G36 ma budowę modułową. Każdy model w zależności od zastosowanego zespołu spustowo-uderzeniowego może strzelać: ogniem pojedynczym i ciągłym; ogniem pojedynczym, seriami 2-strzałowymi i ogniem ciągłym; ogniem pojedynczym i seriami 2-strzałowymi; tylko ogniem pojedynczym. ⁽²⁾

G36k

G36k jest to wersja karabinkowa G36 z lufą o długości 32 cm. Szczególnie odpowiednia dla oddziałow pomocniczych, dla załóg wozów bojowych. Wersja ta jest nieco mniej celna od wersji podtawowej lecz mniejsza o 15 cm długość broni jest dużą zaletą podczas skoków spadochronowych. Gabarytowo G36k jest podobny do Colt M4, SIG 551, Galil SAR. Ma o 8 cm dłuzszą lufę od polskiego Mini-Beryla. Różnicą do G36 jest inne urządzenie wylotowe, podobne do tego znanego z karabinka HK53. Do G36k można zamontować dwójnóg.⁽²⁾

Dane techniczne:
• kaliber: 5.56 mm
• masa: 6.62 lb (ok. 3 kg)
• długość lufy: 32 cm
• długość z kolbą rozłożoną: 33.78 in (ok. 86 cm)
• długość z kolbą złożoną: 24.21 in (ok. 62 cm)⁽¹⁾

G36 Compact

G36 Compact jest 5.56 karabinkiem z 9 calową lufą (ok. 23 cm). Ze złożoną kolbą jest krótszy od MP5. Posiada dodatkowy pionowy uchwyt, skróconą okładzinę lufy z sześcioma zaczepami do dodatkowego wyposażenia i skrócony wylot płomieni.

Dane techniczne:


• kaliber: 5.56 mm
• masa: 6.28 lb (ok. 2.7 kg)
• długość lufy: 9 in (ok. 23 cm)
• długość z kolbą rozłożoną: 28.27 in (ok. 72 cm)
• długość z kolbą złożoną: 19.69 in (ok. 50 cm)⁽¹⁾

⁽¹⁾Por. www.hecklerkoch-usa.com
⁽²⁾Por. P. Paszkowski Karabin G36 Nowa Technika Wojskowa, 2000 rok, nr 8.